ABRAHAM, pierwotnie Abram, najstarszy z trzech patriarchów izraelskich, jedna z największych postaci w historii religii - ojciec wielu narodów Pochodził ze Wschodu, według tradycji z sumeryjskiego miasta Ur chaldejskiego w płdn. Mezopotamii (1 Mojż.11, 28).
Opuściwszy rodzinne strony, Abraham wraz z całą rodziną wędrował do Charanu. Tutaj osiedliła się znaczna część jego rodziny, on zaś z żoną Sarą i bratankiem Lotem udał się w drogę do Kanaanu według polecenia Bożego. Panujący w Negebie głód zmusił Abrahama do udania się do Egiptu. Po doświadczeniach życiowych w Egipcie wrócił do Kanaanu i osiedlił się w Mamre pod Hebronem.
Potem było uwolnienie Lota z rąk królów Wschodu, błogosławienie Melchisedeka i zawarcie przez Boga przymierza z Abrahamem - czytaj 1 Mojż. 13 - 16 rozdz.
Bóg powiedział do Abrahama: „Spójrz ku niebu i policz gwiazdy, jeśli możesz je policzyć! I rzekł do niego: Tak liczne będzie potomstwo twoje." (1 Mojz.15, 5.)
Ponieważ żona Sara była bezpłodna, poruczyła Abrahamowi niewolnicę, Egipcjankę, imieniem Hagar; ze związku tego zrodził się Ismael, a dopiero po pewnym czasie 100 letnia Sara urodziła Izaaka.
Wszystkie tradycje, z których składa się biblijna relacja o Abrahamie, ukazują go jako patriarchę narodu izraelskiego; dla chrześcijan Abraham jest mężem wiary i obietnicy; w Koranie występuje także jako mąż monoteistycznej wiary, gdzie jest wyznanie: „Wierzymy w Boga i w objawienie nam dane, przez Abrahama, Ismaela, Izaaka i Jakuba".
Abraham żył tysiące lat temu, a dziś Abrahama czci jako ojca, patriarchę i duchowego przodka swojej wiary ponad 3 miliardy ludzi - więcej niż połowa ludzkości. W tym 2 miliardy - to Chrześcijanie, 1,5 miliarda - Muzułmanie i ok. 15 milionów Żydów.
A oto ciekawe przemyślenia członka polskiego kościoła adwentystycznego Wantirna - Henryka Zawiślaka:
Jakiś czas temu w miejscu, gdzie pracuję pojawił się nowy człowiek. Miał na imię Mohamed i pochodził z Iranu. Próbowałem w rozmowie przedstawić mu to, w co ja wierzę ale dzisiaj wiem, że popełniłem pewne błędy wynikające z niewielkiej wiedzy na temat Islamu. W Australii mieszka ponad 300 tys. wyznawców tej religii. Spotykamy ich na co dzień, nawet znajdują się w naszych rodzinach. Po wydarzeniach 11 września 2001 r. pod wpływem TV i prasy świat patrzy na wszystkich wyznawców Islamu jak na potencjalnych terrorystów.
Zachodzi pytanie czy my, jako ludzie wierzący mamy również podzielać ten sam pogląd? Spróbujmy odłożyć na bok politykę i zajrzyjmy do Biblii i zapoznajmy się z potomkami Abrahama i Ismaela.
Nasze zainteresowanie Ismaelem może kończyło się zwykle w momencie, gdy Abraham na polecenie Boże odprawia Hagarę wraz z jej synem Ismaelem, aby zapewnić dziedzictwo synowi obietnicy - Izaakowi. To jest dopiero początek historii.
A historia zaczyna się tak, że przed narodzeniem Ismaela Hagar ucieka z domu na pustynię, spotyka tam anioła, który ją poinformował: "Wróć do swej pani... Rzekł jeszcze do niej anioł Pański; rozmnożę bardzo potomstwo twoje, tak iż z powodu mnogości nie będzie go można policzyć..." ( 1 Mojz. 16, 9. 10.)
Ismael jest jednym z nielicznych bohaterów biblijnych, którym sam Bóg nadaje imię; musiał być więc kimś ważnym w Bożych planach: „ Nadto rzekł do niej anioł Pański; Oto poczęłaś i urodzisz syna, i nazwiesz go Ismael, bo Pan usłyszał o niedoli twojej."
( 1 Mojż. 16, 11).
Imię Ismael oznacza „Bóg słyszy"; równocześnie z nadaniem imienia Bóg zapowiedział: „Będzie to człowiek dziki, ręka jego będzie przeciwko wszystkim, a ręka wszystkich będzie przeciwko niemu, i będzie nastawał na wszystkich pobratymców swoich." (1 Mojż. 16, 12)
Bóg zapowiedział Abrahamowi, że jego syn Ismael bedzie ojcem 12 książąt i że będzie on ojcem błogosławionego i licznego narodu: „ Co do Ismaela, wysłuchałem cię: Oto pobłogosławię mu i rozplenię go, i rozmnożę go nad miarę. Zrodzi on dwunastu książąt, i uczynię z niego naród wielki." (1 Mojż. 17, 20)
Przez 13 lat Abraham wychowywał Ismaela w przeświadczeniu, że to właśnie on jest synem obietnicy i nie ma wątpliwości, że uczył go o jedynym prawdziwym Bogu.
Po śmierci Sary, następna żona Ketura urodziła Abrahamowi 4 synów, między innymi - Midiana; jeszcze za swojego życia Abraham obdarowuje ich i wysyła do kraju Wschodniego. Dają oni początek narodom zwanym dalej „Synami Wschodu": „ A synów nałożnic, które miał Abraham, obdarował Abraham i wyprawił ich do Izaaka, syna swego, jeszcze za życia swego na wschód, do kraju wschodniego." (1 Mojż. 25, 6).
Biblia sprawozdaje, że po śmierci Abraham został pochowany przez swoich synów Izaaka i Ismaela: „ I pochowali go Izaak i Ismael, synowie jego, w jaskini Machpela, na polu Efrona, syna Sochara, Chetyty, naprzeciw Mamre." (1 Mojz. 25, 9)
Historia narodu izraelskiego jest wiodącym tematem Starego Testamentu... ale nie sposób pominąć roli jaką odgrywają w niej Synowie Wschodu:
O Jobie jest napisane, że był „najbogatszym ze wszystkich mieszkańców wschodu" (Job 1, 3)
Józef miał być zabity przez braci - dziwnym zbiegiem okoliczności pojawiają się kupcy midianiccy (czyt. Ismaelici), którzy ratuja jego życie.
Mojżesz znajduje schronienie w ziemi midianickiej, jego teść Jetro jest kapłanem prawdziwego Boga.
Balak, prorok midianicki, wypowiada proroctwo o narodzeniu Chrystusa ( 4 Mojż. 24, 17)
Salomon przewyższał mądrością ludzi Wschodu, wnioskować można, że byli to ludzie liczący się w ówczesnym świecie.
Bóg zaprojektował służbę w świątyni w taki sposób, że nie mogła się ona odbywać bez udziału Synów Wschodu. Kupcy Ismaelscy dostarczali kadzidło niezbędne do składania ofiar.
Potomkowie Ismaela Rechabici, są przedstawieni jako wierni Bogu w przeciwieństwie do Izraelitów, którzy w tym samym czasie nie byli wierni.
Prorok Jonasz nie musiał mówić mieszkańcom Niniwy kim jest prawdziwy Bóg, gdyż oni o tym dobrze wiedzieli.
Tak więc w Starym Testamencie można znaleźć wiele przykładów szczególnego Bożego zainteresowania losami potomków Ismaela.
I wreszcie, gdy nadchodzi najważniejszy moment w historii świata - narodzenie Jezusa - okazuje się, że tylko trzej mędrcy ze wschodu wiedzą o tym i przychodzą oddać hołd.
Nieco historii. Jest rok 538 po narodzeniu Chrystusa. W kościele powszechnym rozpoczyna się okres supremacji papieskiej - i cały szereg odstępstw od prawd apostolskich. W roku 570 rodzi się Mahomet. W tym czasie potomkowie Ismaela wyznają wiarę w wielu różnych bogów. W ciągu 62 lat swojego życia Mohamet dokonuje dzieła przywrócenia wiary w Jedynego Boga - tego samego Boga, w którego wierzyli Abraham i Ismael. I chociaż nie był on postacią idealną patrząc z punktu widzenia Biblii, to jego działalność reformatorską można przyrównać do późniejszej działalności Marcina Lutra.
W ciągu 117 lat po śmierci Mahometa - Ismaelici zajmują ogromny obszar od granic Francji i Hiszpanii, przez Afrykę Północną aż do granic Chin.
Ten gwałtowny rozwój Islamu doprowadza do osłabienia potęgi Rzymu i tworzy barierę, zabezpieczając świat przd dalszą ekspansją odstępczego chrześcijaństwa.
Jest rok 1517 - początek Reformacji. Rzym wydaje dekrety śmierci przeciwko zwolennikom Lutra i właśnie wtedy, w roku 1526 do Europy wkracza 300 tys. armia turecka pod wodzą Sulejmana. Dokonuje ona ogromnych zniszczeń, uwaga Rzymu zostaje zwrócona na obronę granic. Reformacja została uratowana.
Spójrzmy jeszcze raz na postać Ismaela i jego potomków. Miał to być człowiek dziki - widzimy tę cechę chociażby w postaci terroryzmu. W przeszłości Bóg uzywał potomków Ismaela w celu karcenia narodu wybranego, używał ich również w średniowieczu w celu karcenia odstępczego Rzymu.
Czy dzisiaj Islam ma również podobne zadanie? Muzułmanie kojarzą chrześcijaństwo z kultem obrazów i świętych, a protestancką Amerykę z niemoralnością propagowaną przez Hollywood.
Potomkom Ismaela zostały obiecane liczne błogosławieństwa, tak więc czy możemy się dziwić, że posiadają najcenniejsze dzisiaj bogactwa - ropa naftowa.
Jeszcze kilka myśli o wierze Muzułmanów. W VI wieku Bóg przypomniał potomkom Ismaela o sobie i od tego czasu wyznają wiarę w jedynego Boga. Muzułmanie nazywają Boga „Allach" - to imię jest bardzo zbliżone do imienia „Elohim" używanego na określenie Boga w Starym Testamencie. W arabskim przekładzie Biblia zaczyna się zdaniem: „Na początku Allach stworzył niebo i ziemię".
Rozmawiając z Muzułmaninem może okazać się pomocne zapoznanie się z niektórymi wspólnymi cechami. Czy wiesz że ze wszystkich kościołów chrześcijańskich nasz kościół posiada z Islamem najwięcej cech wspólnych:
- Nie pijemy alkoholu, nie jemy wieprzowiny, propagujemy skromność w ubiorze.
- Kilkakrotnie w Koranie jest powiedziane o oznaczonym czasie, gdy Bóg będzie sądził świat.
- Wyznawcy Islamu wyznają swe grzechy bezpośrednio Bogu.
- Koran uczy, że człowiek został stworzony przez Boga.
- Szatan został wyrzucony z nieba i Bóg dał mu czas na udowodnienie swoich racji.
- Szatan jest wrogiem człowieka i Boga.
- W Koranie Mahomet przedstawia siebie jako wysłannika Bożego, który przypomina prawdy podane przedtem - nawiązanie do Starego Testamentu.
- Kiedy spotkasz się z muzułmaninem i zaczniesz rozmawiać na temat religii, najlepiej powiedz, że jesteś adwentystą i wierzysz w tego samego Boga, w którego wierzył Abraham i Ismael.
Ciekawostki:
- Przed rokiem 1840 William Miller rozpoczyna głoszenie o powtórnym przyjściu Chrystusa. Ale początkowo niezbyt wiele osób wierzy temu. W tym samym czasie inny kaznodzieja Josiah Lith badając księgę Objawienia rozdział 9, ogłasza że za 2 lata tzn. 11 sierpnia 1840 r. nastąpi upadek państwa otomańskiego. To proroctwo zostaje wypełnione co do dnia. Po tym fakcie tysiące ludzi zaczęło interesować się prawdami głoszonymi przez Millera.
- Wyznawcy Islamu świętują piątek, ale nie wynika to z Koranu lecz z pewnych tradycji. Natomiast w Koranie Mohamet gani pewnych ludzi, że nie przestrzegali Sabatu.
W angielskim przekładzie Koranu poniżej tekstu znajdują się komentarze, gdzie można przeczytać że pewni chrześcijanie zwani adwentystami święcą Sabat.
Na podstawie książki Stephena Dickie „ Islam - God's Forgotten Blessing"
Opracował HZ
Komentarze