17 października 2010 r. cała Australia przeżywała kanonizowanie pierwszej Australijki bł. Mary Mac Killop. Proces kanonizacji był transmitowany przez kilka kanałów TV, pokazywano obchody w różnych miastach Australii, przeplatane ceremoniami odbywającymi się w Watykanie; poświęcono temu wydarzeniu pierwsze strony prasy australijskiej.
Nic w tym dziwnego – bo dla australijskich katolików (a nie wszyscy są katolikami!) było to wydarzenie wielkiej wagi; dla Australijczyków nie katolików – doza dumy, że Australijka Mary Mac Killop, urodzona w Fitzroy (Melbourne) 15 stycznia 1842 r. (zmarła w 1909 r.) została uznana za to, że w ciągu swego życia objawiła to co jest najpiękniejsze i najbardziej cenione w australijskiej duchowości - otwartość na bliźnich, gościnność, współczucie i wspaniałomyślność względem biednych i potrzebujących pomocy jak również współczucie i pomoc cierpiącym.
Zakładała szkoły dla najbiedniejszych, opiekowała się kobietami, sierotami – zakładała dla nich przytułki. I takie wyróżnienie w kościele może stanowić dla Australijczyków przykład do naśladowania. Mary Mac Killop – która była już świętą za życia!
HISTORIA KULTU ŚWIĘTYCH
„Początki kultu świętych sięgają IV wieku, chrześcijaństwo utraciło wówczas wiele z czystej nauki Kościoła czasów apostolskich: wkroczyło na bezdroża tradycji i uległo silnemu wpływowi pogańskiego otoczenia. Prześladowania rzymskie i wkradający się do Kościoła fanatyzm wytworzyły ideę męczeństwa i dały impuls do rozwinięcia się kultu męczenników, który wkrótce przekształcił się w katolicki kult świętych... nie Bóg, nie Chrystus, nie apostołowie lecz lud był twórcą kultu świętych... Syn Boży nie potrzebuje w swym orędowniczym dziele asysty kanonizowanych w Rzymie świętych. Pismo św. stwierdza całkowitą możność rozstrzygania przez Chrystusa problemów zbawienia... Czyż można wątpić w wstawienniczą moc Chrystusa i kwestionować Jego wyłączne orędownictwo, uciekając się do usług stworzonych przez ludzi świętych?” / Kościół dogmatów i tradycji, Jan Grodzicki, Wyd. „Znaki Czasu” /.
Wydaje się, że nie wszyscy święci (wyniesieni przez ludzi na tron) posiadają jednakową moc i jednakowy zakres łask. Niektórzy z nich dysponują szczególnym uzdolnieniem lub darem. Dlatego w różnych okolicznościach i potrzebach należy wzywać pomocy odpowiednich świętych, mających zadośćuczynić prośbom. Aby wiadomo było z czym i do kogo należy się udać, nauki katechizmowe służą miarodajnym wyjaśnieniem.
Duży katechizm religii katolickiej ks. A. Cząstki na str. 60, mówi na temat świętych: „Przyjętym jest ogólnie, że w różnych okolicznościach Święci mogą być nam szczególnie pomocni w tej lub owej potrzebie. Tak np. o wyjednanie szczęśliwej śmierci zwracamy się przede wszystkim do św. Józefa... w potrzebach doczesnych, materialnych, również do św. Józefa... w niebezpieczeństwie pożaru do św. Floriana... w chorobach szyi i gardła do św. Błażeja... w cierpieniach wzroku do św. Otylji... w czasie zarazy do św. Rocha... kogo szarpią ludzkie języki, zwraca się do św. Jana Nepomucena... lub do św. Judy Tadeusza... myśliwi mają za patrona – św. Huberta; dotknięci epilepsją – św. Willibroda lub Walentego; mający ból zębów – św. Apolonie; o odzyskanie zguby zwracamy się do św. Antoniego z Padwy... Można przypuszczać, że Bóg dał niektórym Świętym szczególniejszą moc dopomagania w pewnych potrzebach... Także rozmaite stany mają swoich Patronów; św. Alojzy, sw. Kazimierz, św. Stan. Kostka są patronami młodzieży; św. Cecylia – muzyków, św. Anna – małżonków, św. Franc. Salezy – pisarzy, autorów.”
Kult świętych występuje nie tylko w codziennej pobożności mas; znajduje także swe odbicie w liturgii Kościoła, którą przenika na wskroś i która poświęca mu wiele obrzędów i uroczystości, oraz w dogmatyce stanowiącej teoretyczną podbudowę kultu.
W Katechizmie ks. dr Fr. Spirago, Katolicki katechizm ludowy, cz. II, str. 112 czytamy: „Przy każdej sposobności zachęca Kościół do oddawania czci Świętym. Przy chrzcie daje imię jakiegoś Świętego, tak też i przy bierzmowaniu. Co dzień obchodzi pamięć któregoś ze Świętych, w kościołach umieszcza statuły i obrazy Świętych, używa ich pomocy we mszy św., w litaniach itp. Oddajemy cześć Świętym – pisze ks. dr Fr. Spirago – wzywając ich wstawiennictwa za nami do Boga, corocznie obchodząc ich święta, mając w poszanowaniu ich wizerunki i relikwie... Nosząc ich imiona, oddając pod opiekę siebie i rzeczy nam drogie, sławiąc ich zasługi w słowach i pieśniach... Wzywając Świętych, tym samym okazujemy im cześć, wyznajemy bowiem, że modlitwa ich ma wielką moc...”
CO BIBLIA NA TEMAT WSTAWIENNICTWA I ŚWIĘTOŚCI?
„Jezus mu odpowiedział: ‘... Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca jak tylko przez Mnie.” Ew. Jana 14, 6.
„Toteż na zawsze może zbawić tych, którzy zbliżają się do Boga. Żyje przecież wiecznie, aby się wstawiać za nimi. Takiego właśnie potrzeba nam było najwyższego kapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, odłączonego od grzeszników, a sięgającego ponad niebo. Nie musi On codziennie, jak dawni najwyżsi kapłani, składać ofiary najpierw za własne grzechy, a potem za grzechy ludu. Uczynił to bowiem raz na zawsze, samego siebie składając w ofierze.” List do Hebrajczyków 7, 25-27.
„ Dzieci moje, piszę wam o tym, abyście nie grzeszyli. Gdyby jednak ktoś zgrzeszył, mamy Orędownika u Ojca, sprawiedliwego Jezusa Chrystusa. On jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i nie tylko za nasze, ale także całego świata.” 1 list Jana 2, 1.2.
„On wybrał nas w Nim przed stworzeniem świata, abyśmy byli przed Nim święci i nieskalani w miłości. On przeznaczył nas, abyśmy się stali Jego przybranymi dziećmi przez Jezusa Chrystusa. Takie było upodobanie Jego woli.” List do Efezjan 1, 4.5.
„Odrzućcie więc wszelkie zło, wszelki fałsz i obłudę, zawiść i wszelkie obmowy...Zbliżcie się do Niego, bo jest żywym kamieniem, który ludzie odrzucili... Również i wy, jako żywe kamienie, służycie do budowy duchowego domu, aby stać się świętym kapłaństwem i składać duchowe ofiary, miłe Bogu dzięki Jezusowi Chrystusowi... Wy zaś jesteście ludem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem, który jest szczególną własnością Boga!” 1 list Piotra 2, 1-10.
„Skoro więc to wszystko ma ulec zagładzie, powinniście tym bardziej odznaczać się świętością i pobożnością.” 2 list Piotra 3, 11.
A więc - bądź święty za życia, w mocy Jezusa Zbawiciela!
Kornel Bogusławski
Point Lonsdale - 23. 10. 2010 r.
Komentarze