Gdyby Pan Bóg skierował do Ciebie ostatnie ostrzeżenie przed zakończeniem historii świata, jaka byłaby twoja reakcja?
Jeśli założymy, że ta część Apokalipsy rozpoczyna się wizją świątyni ( o czym mówiliśmy już wcześniej – Ap 11,19), to powinniśmy spodziewać się, że pojawi się jakaś „siódemkowa” seria, podobnie jak w innych częściach księgi. Warto zwrócić uwagę na coś, co jest czasami przeoczone – na serię siedmiu aniołów! Często skupiamy naszą uwagę na „poselstwie trzech aniołów” – oczywiście powinniśmy to robić, ale często nie zauważamy kolejnych aniołów, którzy idą za nimi. Misja siedmiu aniołów jest jak gdyby z obu stron objęta klamrą, którą stanowią opisy zapieczętowanego ludu Bożego: (14,1-5 i 15,1-4). Sercem Apokalipsy jest Boże wezwanie skierowane do Jego ludu, aby wyszedł z Babilonu i aby stał się częścią Jego żniwa, dojrzewającego na słońcu i gotowego do zbioru.
Niektórzy komentatorzy Apokalipsy uważają, że rozdział 14 jest wierzchołkiem literackiej piramidy Apokalipsy. Twierdzą oni, że w tym fragmencie został wyrażony cały sens Apokalipsy. Ten fragment posiada kluczowe znaczenie w określeniu tożsamości adwentystów.
Apokalipsa 14,1-5
W rozdziale siódmym, ponownie spotykamy grupę 144 000. Umieszczenie ich w tym miejscu, po przedstawieniu grupy zaopatrzonej w znamię bestii, która idzie za bestią, jest kontrapunktem do wojny, którą prowadzi smok wraz z masami ludzi na ziemi, którzy zostali przez niego zwiedzeni. Pan Bóg posiada wierną resztkę, która nie zaakceptuje królestwa bestii, chociaż będzie ich to kosztować życie.
Ryzykując, że będzie to zbyt wielkie uproszczenie, możemy przedstawić zawartość poselstwa trzech aniołów w następujący sposób:
Pierwsze poselstwo
- ogłoszenie wiecznej ewangelii całemu światu
- zwrócenie się w stronę Boga
- sąd który się teraz rozpoczyna
- oddawanie czci Stwórcy
Drugie poselstwo
- królestwo Szatana przegrywa
Trzecie poselstwo
- królestwo Szatana przegrywa i nigdy już nie powróci
- lud Boży potrzebuje cierpliwości aby ufać Bogu
Poselstwo Pierwszego Anioła (14,6-7).
Pierwszą elementem, który można zauważyć w poselstwie pierwszego anioła jest to, że ewangelia wieczna będzie głoszona mieszkańcom ziemi – każdemu narodowi, pokoleniu językowi i ludowi. Nazwanie tej ewangelii – „wieczną” świadczy, że nie jest to jakieś wyjątkowe poselstwo na czas końca, ale jest to poselstwo, które było cały czas głoszone! To jest ewangelia, którą głosił Pan Jezus, apostołowie i którą głosił lud Boży. Bardzo łatwo jest dodać własną artykulację do głoszonego poselstwa, albo prezentować tradycyjne interpretacje ewangelii plus coś więcej. Apostoł Paweł w liście do Galatów pokazuje problem dodawania religijnych tradycji do czystej ewangelii. (W Ga 1,8 opisuje ją jako „odmienną ewangelię”).
Ewangelia wieczna, którą głosi anioł jest skierowana do „mieszkańców ziemi”. To wyrażenie jest kodem, który Apokalipsa stosuje w odniesieniu do ludzi złych – to jest tych którzy nie przyjęli Jezusa. Najwyraźniej ludzie ci wciąż mają szansę, aby powrócić do Boga. Mamy tutaj przedstawioną ostatnią proklamację Ewangelii. Ewangelia nie jest skierowane do tych, którzy idą za Barankiem gdziekolwiek on prowadzi, ale do tych, którzy nie idą za nim. Usłyszenie i uwierzenie ewangelii może okazać się trudne, zwłaszcza, gdy fałszywa trójca stosuje zwiedzenia i represje.
Ewangelia jest głoszona, każdemu narodowi, pokoleniu, językowi i ludowi – warto zwrócić uwagę na symboliczną czwórkę - poczwórne powtórzenie, które symbolizuje ogólnoświatowy zasięg głoszenia ewangelii. To pasuje do słów Chrystusa, które wypowiedział w Mt 24,14 „I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy nadejdzie koniec.”
Poselstwo pierwszego anioła zawiera cztery elementy. Oto jego części:
- Bojaźń Boża
We współczesnym języku słowo „bojaźń” jest synonimem słowa „strach” lub „przerażenie”. Wydaje się, że jest ono przeciwieństwem słowa „ciepło”, „troska” czy „miłowanie”. Zamiast spoglądać na współczesne funkcjonowanie tego słowa, powinniśmy zwrócić uwagę na język, w którym została napisana Biblia i zobaczyć jego starotestamentowe korzenie. Pan Bóg dał instrukcje Izraelitom jak powinni żyć aby „bać się Pana twojego Boga” przez zachowywanie tego, co Pan Bóg polecił im czynić, aby mogli się cieszyć długim życiem. (Pwt 6,1-3). Hebrajskie słowo określające bojaźń odnosi się do bycia widzialnym, dlatego bojaźń Boża oznacza świadomość, że jesteśmy w Boży polu widzenia. To jest dobra nowina dla ludzi, którzy pragną, aby Pan Bóg ich widział, ale równocześnie jest to zła nowina dla tych, którzy nie chcą, aby Pan Bóg ich widział. Pan Bóg patrzy na nas cały czas! On jest świadomy tego, co dzieje się w naszym życiu, dlatego: módl się i pokutuj – zwróć się do Boga i przestań Go odrzucać Boga.
- Oddanie mu chwały
To jest naturalna reakcja, kiedy człowiek boi się Boga. Starotestamentowe słowo na określenie „chwały” łączy się z przywiązywaniem uwagi lub z poświęcaniem uwagi Bogu. Do czego przywiązujesz uwagę? Jakie są priorytety w twoim życiu – myśli, słowa, czy czyny? Paweł pisze w 1Kor 10,31 „Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek czynicie, wszystko czyńcie na chwałę Bożą”. Niestety dzisiaj wielu ludzie nie bierze Pana Boga poważnie. Nie ma On dla nich znaczenia, dlatego nie oddają mu chwały. Ludzie, którzy nie boją się Boga nie oddają mu chwały. Anioł wzywa mieszkańców ziemi aby bali się Boga i oddali my chwałę – zwrócili się w stronę Boga.
- Nadejście godziny sądu
Podobnie jak siedem trąb oznajmiało rozpoczęcie sądów, pierwszy anioł również ogłasza rozpoczęcie sądu. Z tekstu wynika, że Pan Bóg jest zarówno “tym, który sądzi” i “tym który jest sądzony”. Obie opcje pasują tutaj, i najprawdopodobniej obie opcje dzieją się w tym samy czasie. Kiedy Pan Bóg osądza pomiędzy tymi, którzy są częścią Jego Królestwa i królestwa Bestii, Jego sprawiedliwość jest kwestionowana. Czy jest On sprawiedliwym sędzią? Czy postępuje sprawiedliwie? Czy Jego osąd jest spójny? Czy zachowuje prawo? To są pytania, które stawia Szatan Bogu. Apokalipsa próbuje na nie odpowiedzieć. W końcowych rozdziałach Boży charakter zostanie oczyszczony z zarzutów dzięki Jego sprawiedliwemu podejściu do sądu.
W Ap 17 i 20 werdykt sądu zostaje ogłoszony. Taka sytuacja powoduje, że poprzednie słowa nabierają jeszcze większego znaczenia: „bójcie się Boga i dajcie mu chwałę”. Jako Stwórca, Pan Bóg ustanawia standardy sprawiedliwości. On jest po stronie słabych. Po latach niesprawiedliwości, sąd przywróci wszystko do pierwotnego porządku. Pan Jezus umieścił sprawiedliwość jako pierwszą cechę na liście rzeczy których nie wolno zaniedbywać (Mt 23,23) Wołanie, „Jak długo?” otrzymuje długo oczekiwaną odpowiedź: „Teraz!” – „Mieszkańcy ziemi, teraz jest skierowane do was ostatnie wezwanie.
- Oddanie czci Stwórcy
W samym sercu Apokalipsy wyrażenie „oddawanie czci” pojawia się siedem razy w odniesieniu do fałszywej trójcy. Fałszywa trójca próbuje skopiować wszystko, co łączy się z Bogiem i pobożnością. Jednak wyrażenie „oddawanie czci” ma zastosowanie do prawdziwej Trójcy i pojawia się w centrum księgi tylko jeden raz w Ap 14,7 kiedy mamy wezwanie do oddawania czci Stwórcy. Starotestamentowe korzenie tego wyrażenie są bardzo oczywiste i prowadzą nas bezpośrednio do księgi Rodzaju, gdzie jest opisane stworzenie nieba i ziemi. W Wj 20,8-11 została podsumowana historia stworzenia aby uzasadnić potrzebę święcenia Szabatu. Dzisiaj ta informacja posiada szczególne znaczenie zwłaszcza w kontekście teorii, które zaprzeczają stworzeniu i promują ewolucję. Tożsamość danej osoby jest uzależniona od zrozumienia swojego pochodzenia. Ma to szczególne znaczenie w kulturach, która stopniowo minimalizują i wyłączają Boże zaangażowanie w nasze pochodzenie. Stworzenie człowieka na obraz Boga stanowi podstawę biblijnej narracji. Sposób, w jaki myślimy o naszym pochodzeniu w dużym stopniu wpływa zarówno na naszą własną tożsamość jak i na nasze relacje z innymi ludźmi. Czy twoja tożsamość pochodzi od ciebie, czy od Boga, który ciebie stworzył? Poselstwo pierwszego anioła zwraca naszą uwagę na to, że wieczna ewangelia traktuje Boga poważnie, i oddaje mu cześć, jako Stwórcy.
Każdy, kto jest kuszony, aby być dumnym z oddawania czci we "właściwym dniu", powinien poważnie zastanowić się nad oddawaniem czci "we właściwy sposób"! Nie chodzi tutaj o elementy zewnętrzne, takie jak ubranie lub styl muzyki, która jest wykorzystywana w nabożeństwie, ale raczej o pokorne, ponowne oddanie się Bogu Stwórcy i uświadomienie sobie, że zostaliśmy stworzeni na obraz Boga. Czcimy Stwórcę, a nie obraz Stwórcy. Kiedy poznajemy Boga, jako naszego Stwórcę, to oddawanie jemu czci jest naturalną reakcją, tak jak oddawanie chwały Bogu jest naturalną reakcją, gdy boimy się Boga. Brak umiejętności oddawania czci powinien przyprowadzić nas do punktu, w którym uświadomimy sobie, że Bóg jest Stwórcą, a człowiek jest stworzeniem uczynionym na Jego obraz.
Poselstwo Drugiego Anioła (Ap 14,8)
W poselstwie drugiego Anioła pojawia się po raz pierwszy w Apokalipsie słowo „Babilon”. W kolejnych rozdziałach jest sporo napisane na temat Babilonu. Jednak już w samym wstępie jest ogłoszony upadek Babilonu. Dlaczego? Dlaczego anioł przekazuje poselstwo o tym, że Babilon upadł?
W Starym Testamencie możemy odnaleźć wiele korzeni, które prowadzą nas do Babilonu. Możemy o nim przeczytać już w księdze Rodzaju 10 gdzie dowiadujemy się na temat Nimroda, potężnego myśliwego, który zapoczątkował królestwo Babilonu, a później Asyrii i Niniwy. Te nazwy zawsze określały w Starym Testamencie wrogów ludu Bożego. Następnie mamy historię wieży Babel, której celem było dosięgnięcie nieba. Podobnie jak później zostało to opisane w przypadku Lucyfera, który chciał być w miejscu Boga w niebie. Ten opis ma swoje zastosowanie do Babilonu w Iz 14,12-14 oraz do upadku Lucyfera w niebie.
Babilon uprowadził lud Boży do niewoli i zniszczył świątynię, która symbolizowała Bożą obecność. Pan Bóg jest suwerenem i panuje nad Babilonem, jednak posłużył się nim, aby zdyscyplinować swój naród, który wielokrotnie złamał swoje przymierze z Bogiem oddając cześć pogańskim bożkom. Bóg nazwał Nebukadnesara swoim sługą, aby uprowadził lud Boży do niewoli. Później Babilon został ukarany i miał pozostać na zawsze pustynią.
Poselstwo drugiego anioła posiada swoje korzenie w Jr 51. Warto zwrócić uwagę na podobne słownictwo zwłaszcza w 51,7 „Babilon jest złotym kubkiem w ręku Pana, upijającym całą ziemię. Z jego wina piły narody, dlatego też narody oszalały.” Historie z księgi Daniela pokazują, że Pan Bóg jest suwerenem nad Babilonem oraz że to Jahwe jest prawdziwym Bogiem. Babilon wygląda jak potężne królestwo, jest jednak w pełni kontrolowany przez Boga. Babilon może upaść w każdej chwili.
Dlaczego Babilon upadł? „Gdyż napoił wszystkie narody winem szaleńczej rozpusty” (14,8). W warstwie dosłownej przez całe wieki ludzie używali wina, aby złamać wierność. Wino często towarzyszy cudzołóstwu. W warstwie symbolicznej Szatan stosuje zwiedzenia, aby rozluźnić długoterminowe zobowiązania ludzi wobec Boga. W przeciwieństwie do tego lud Boży został opisany, jako dziewice, wiernie naśladujące Baranka gdziekolwiek idzie (14,4). W Ap 13,11-17 zostały opisane zwodnicze strategie wykorzystywane przez fałszywą trójcę aby nakłonić ludzi do przestania oddawania czci Prawdziwej Trójcy i rozpoczęcia oddawania czci fałszywej trójcy. Ci, którzy piją odurzające wino cudzołóstwa podawane przez Babilon, co jest opisane przez drugiego anioła, otrzymają inny napój – wino gniewu Boga opisane przez trzeciego anioła.
Ciekawe, że poselstwo drugiego anioła przedstawia przyszłość w czasie przeszłym. Podobnie uczynił to Izajasz i Jeremiasz w Starym Testamencie (Iz 21,9; Jr 51,8). Przyszły upadek jest tak pewny, że prorok wyraża go jako przeszłe wydarzenie: Babilon upadł. To może dostarczyć nam nadziei i zachęty na dzisiaj, kiedy lud Boży zastanawia się czasami czy dominująca polityczna i religijna siła będzie trwała na zawsze. Odpowiedź jaką znajdujemy w Apokalipsie jest zdecydowana: „Nie!” Babilon upadł!
W Ap 18 możemy zobaczyć bardziej szczegółowe wyjaśnienie upadku Babilonu, ale tutaj, w samym sercu księgi, dowiadujemy się, że fałszywa trójca upadnie, chociaż w danym momencie może się to wydawać mało prawdopodobne. Smok, oraz dwie bestie, z morza i z ziemi, przegrają, mimo, że wydaje się, że w rozdziałach 12-13 są dominującymi potęgami. Szatan przegra! Pan Bóg wygra!, Babilon przegra! Jerozolima wygra! Pan Bóg przekazuje nam te wiadomości przez swoich aniołów.
W czasach Jana Babilon od wielu set lat nie istniał już na politycznej scenie. Jednak Szatan wykorzystując polityczne i religijne potęgi nadal działał. Władza symbolicznego Babilonu nadal była widoczna w działalności Rzymu. Jednak zamiast nazywać tę władzę Rzymem, Jan nazywa ją Babilonem. Jest bardzo wątpliwe czy pisma Jana kiedykolwiek opuściłyby wyspę Patmos gdyby Jan opisał Rzym jako część fałszywej trójcy. Ale Rzym z całą pewnością spełniał tę rolę. Ludowi Bożemu w czasach Jeremiasza i Daniela wydawało się, że upadek Babilonu jest niemożliwy. Koncepcja, że Rzym upadnie wydawała się również niewiarygodna dla kościoła chrześcijańskiego, który cierpiał wskutek prześladowań ze strony Rzymu w czasach Jana. W czasach ery chrześcijańskiej, kiedykolwiek Szatan posługiwał się polityczną i religijną władzą aby sprzeciwić się Bogu i Jego ludowi, zawsze posługiwał się „Babilonem”. Tak dzieje się również dzisiaj i tak będzie aż do samego końca. Na poziomie osobistym, można również identyfikować siły Babilonu, które posługują się zwierzeniami i realizują swoje plany przy pomocy środków przymusu. Kto nie czuł się przytłoczony współczesnym złem, które wydaje się panować wszędzie zamiast sprawiedliwości? Jaką możemy mieć nadzieję? Możemy po prostu powiedzieć, że „Babilon upadnie”. Ten fakt jest tak pewny, że możemy dołączyć do poselstwa drugiego anioła i stwierdzić ten fakt w czasie przeszłym, „Upadł Babilon!” Babilon w symbolicznym języku Apokalipsy reprezentuje wszystkie siły, które zwróciły się przeciwko ludowi Bożemu. Podobnie jak starożytny Babilon w czasach Nebukadnesara prześladował Żydów, tak dzisiaj współczesny Babilon będzie próbował prześladować chrześcijan w ostatnich dniach historii tej ziemi.
Poselstwo Trzeciego Anioła (Ap 14,9-13)
Niektórzy komentatorzy twierdzą, że jest to najbardziej makabryczne poselstwo w całej Biblii. Czasami chcielibyśmy go pominąć, ponieważ sprawia ono wrażenie, że Pan Bóg jest mściwy, gniewny i karzący na wieki, a nie uprzejmy i łagodny, co wydaje się być współcześnie preferowanym wzorcem. Poselstwo trzeciego anioła rozpoczyna się wyrażeniami zapożyczonymi z rozdziału 13. Te wyrażenia opisują działalność smoka, oraz dwóch bestii wychodzących z morza i z ziemi: „oddawanie czci bestii”, „oddawanie czci obrazowi”, „znak na czole lub na ręce”. Te wyrażenia pomagają identyfikować ludzi którzy odczują skutki Bożego gniewu. Jeżeli w samym sercu Apokalipsy zostały przedstawione relacje przymierza – „Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem” – jeżeli Pan Bóg opisuje złamane relacje przymierza przy pomocy metafory cudzołóstwa i prostytucji, to gniew Boży wydaje się być właściwą odpowiedzią Boga który kocha. Boża miłość jest przyczyną Bożego gniewu. Korzenie tego nie tkwią jedynie w Starym Testamencie ale zostały również wyraźnie wyartykułowane w Nowym Testamencie (Rz 1,18-19; Jn 3,36).
Gniew jest wyrażeniem Bożej troski o swoje dzieci i prowadzi do unicestwienia tych, którzy pragną je zniszczyć. Pan Jezus opowiedział przypowieść o niewiernych sługach w winnicy (Mt 21,33-46), Jezus zapytał słuchaczy co uczyni Pan niewiernym sługom? Odpowiedź jest przykładem Bożego gniewu. Boży gniew powstrzymuje zło. Boży gniew jest czasami przedstawiony metaforycznie, jako picie wina z kielicha gniewu. Tak zostało to przedstawione na przykład w Iz 51,17-23 „Zerwij się, zerwij się, powstań, Jeruzalemie, któreś piło z ręki Pana kubek jego gniewu, wychyliło do dna kubek odurzającego napoju!” Boży gniew zostanie ostatecznie skierowany na ludzi, którzy krzywdzili lud Boży. Podobny obraz został przestawiony w Jr 25,15-31.
Jan w metaforyczny sposób przedstawił w poselstwie trzeciego anioła zniszczenie ludzi, którzy pozostaną wierni fałszywej trójcy. „A dym ich męki unosi się w górę na wieki wieków i nie mają wytchnienia we dnie i w nocy ci, którzy oddają pokłon zwierzęciu i jego posągowi, ani nikt, kto przyjmuje znamię jego imienia.” (14,11). Według tej metafory ludzie ci, będą męczeni dzień i noc w siarce w obecności aniołów i baranka. Na pierwszy rzut oka wydaje się, jak gdyby był to obraz wiecznie płonącego piekła z poematu Dantego. Kiedy interpretujemy ten fragment warto jednak czytać go z perspektywy Jana i zobaczyć jego starotestamentowe korzenie. Jan odwołuje się tutaj do wysypiska śmieci, które znajdowało się poza murami Jerozolimy, była to tzw. dolina Hinnom, gdzie spalano śmieci i odpadki ze świątyni. Dolina Hinnom znana była również jako miejsce gdzie w przeszłości uprawiano bałwochwalczy kult. Właśnie tam lud Boży składał w ofierze dwoje dzieci pogańskiemu bożkowi Molechowi. Jan posłużył się w tekście Apokalipsy idiomem, aby pokazać jaki będzie koniec Babilonu.
Możemy wskazać na dwa starotestamentowe korzenie metafory ognia i dymu, który unosi się na wieki wieków. Według Judy, miast Sodoma i Gomora, zostały ukarane wiecznym ogniem (Ju 1,7). Podobny opis znajduje się w Iz 34,8-10 który dotyczy zniszczenia Edomu. Takie wyrażenia jak „ogień płonący na wieki” lub „”dym unoszący się na wieki” odnoszą się do finalności sądu, a nie do długości czasu, który jest potrzebny, aby zniszczyć zło.
Pan Bóg na serio traktuje zniszczenia grzechu i śmierci – zniszczenie będzie na zawsze! Babilon zostanie na zawsze zniszczony i nigdy już nie powróci.
Poselstwo trzeciego anioła przynosi nam wiadomość, że pewnego dnia Pan Bóg po raz ostatni podniesie kurtynę. Babilon, który wydawał się niezniszczalny upadł i nigdy już nie powstanie! To będzie koniec smutku i cierpienia.
Jan podsumowuje poselstwo trzech aniołów zwracając uwagę na cechy charakterystyczne ludzi, którzy wytrwają do końca. Dwie cechy charakterystyczne ludu Bożego dotyczą zachowywania przykazań Bożych i pozostanie wiernym Jezusowi.
Poselstwo trzech aniołów faktycznie ripostuje fałszywą trójcę. Możemy całą zawartość trójanielskiego poselstwa sprawdzić do pytania, za którą trójcą chcemy pójść w naszym życiu – za Prawdziwą czy za fałszywą?
Apokalipsa 14,14-20
Obraz dwóch żniw wskazuje na czas rozróżniania, podobnie jak w przypadku owiec i kóz w Mt 25. Żniwiarzem, który zbiera sprawiedliwych jest sam Chrystus. Pierwsze żniwo polega na zebraniu pszenicy. Drugie żniwo jest zbierane przez anioła i jest to żniwo winogron (Bożego gniewu). W Ap 19,15 jest powiedziane, że to Pan Jezus tłoczy winną prasę zapalczywego gniew Boga. Niektórzy uważają, że jest to język opisujący powtórne przyjście Jezusa. Język ten może również opisywać obraz dojrzewania ludu Bożego w czasie głoszenia poselstwa trzeciego anioła przed sądem ostatecznym. Opis dojrzewania winogron może oznaczać doświadczenie żniwa opasanego przez Jezusa w przypowieści o pszenicy i kąkolu (Mt 13,24-30). Przypowieści Pana Jezusa na temat uprawy pszenicy mają z pewnością zastosowanie do tego opisu – siewca i nasienie, a także język żniwny, który pojawia się w opisach świąt Pesach i Pięćdziesiątnicy.
Rozdział 14 jest kontrapunktem do opisu wojny, którą prowadzą Smoka i jego sojusznicy w rozdziałach 12-13. Pan Bóg ma swój lud w czasie końca i ma specjalne poselstwo. Pan Bóg pragnie, aby nikt nie zginął, ale aby wszyscy pokutowali. Zobaczymy w rozdziale 16 w czasie szóstej plagi, że obóz przeciwny będzie miał podróbkę Bożego ostatniego poselstwa do świata. Jednak Pan Bóg nie pozwoli, aby w ostatnim boju zwyciężyła propaganda Szatana.
DO PRZEMYŚLENIA
W jaki sposób grupa świętych przedstawiona w Ap 14 jest podobna do wielkiej rzeszy/144 000 w rozdziale 7? W jaki nowy sposób jest ona opisana i w jaki sposób te obrazy pokazują ich "doświadczenie" z bestią oraz zagrożenia związane z nieotrzymaniem znaku lub nie-czczeniem obrazu?
W jaki sposób mógłbyś opisać Ewangelię swoimi słowami? Jakie fragmenty Nowego Testamentu pomagają zdefiniować ewangelię? (Jn 3,16-18 lub Rz 6,23). W jaki sposób można spersonalizować Ewangelię? W jaki sposób Ewangelia jest „dobrą nowiną”, która zbawia ciebie?
Dlaczego Bóg wybrał Szabat, jako znak relacji ze Swoim ludem? Co szczególnego jest w tym przykazaniu, że objawia ono zarówno Bożą suwerenność jak również odróżnia lud Boży od innych ludzi?
Dlaczego w Apokalipsie został użyty tak ostry język? Co mogą sugerować obrazy udręki i cierpienia w kontekście powagi zagrożenia duchowych wartości? Czy twoim zdaniem łagodniejsze przedstawienie poselstwa byłoby bardziej skuteczne?
Jaka jest nasza rola w przekazywaniu tego poselstwa umierającej planecie?
Obraz dwóch żniw sugeruje, że pod względem duchowym będą istnieć tylko dwa typy ludzi. Czy czujesz się wygodnie z tą koncepcją, według której nie ma miejsca na szarą strefę? Jaka będzie granica między tymi dwiema grupami? Co powoduje, że każda grupa jest wyjątkowa?
Komentarze