Czy mamy kiedykolwiek „dobrą wojnę”? Uważam, że nie ma czegoś takiego jak „dobra wojna”. Czy mogą być takie wojny, które przynoszą dobre rezultaty? Czy mogą być wojny, po zakończeniu których, ludzie są zadowoleni, że miały miejsce? Apokalipsa mówi nam, że w niebie wybuchła wojna. Niestety nie potrafimy powiedzieć, czy było to dobre czy złe. Przebieg każdej wojny jest zawsze destrukcyjny. Czasami jednak rezultaty wojny mogą zmienić i polepszyć dane okoliczności. Bardzo często wojna powoduje, że ludzie są zmęczeni i nie chcą więcej walczyć. Od czasu do czasu, wojna usuwa zło i zamienia je na coś innego. Niestety nie zawsze na lepsze!
Spoglądamy dzisiaj na Apokalipsę 12. Jest to centralny punkt Apokalipsy. Warto zauważyć, że każdy segment Apokalipsy rozpoczyna się od sceny przedstawiającej świątynię. Pierwsza scena świątynna przedstawiała Chrystusa, który chodzi pomiędzy świecznikami. Następna scena, która przedstawia świątynię zajmuje aż dwa rozdziały i opisuje inaugurację Chrystusa na tronie w niebie. Trzecia scena świątynna skupia uwagę na ołtarzu do składania kadzidła. Na tym ołtarzu ofiarowane są modlitwy świętych, które docierają do Boga. Ta scena poprzedza segment gdzie przedstawionych jest siedem trąb, które zwracają uwagę na konieczność przyjścia do Boga.
Scena świątynna, która poprzedza rozdział 12 jest bardzo krótka i jest zawarta tylko w jednym wersecie - Ap 11,19. Jan widział, że świątynia w niebie była otworzona i widoczna była Skrzynia Przymierza. Scenie tej towarzyszyły, błyskawice i grzmoty, trzęsienie ziemi, grad. Jakie jest znaczenie tej sceny? Dlaczego jest taka krótka?
W tej wstępnej scenie centralne miejsce zajmuje Arka Przymierza. Warto zwrócić uwagę na lokalizację świątyni – znajduje się ona w niebie. Znaki towarzyszące tej scenie są paralelne do tego, co wydarzyło się w czasie objawienia Boga na Górze Synaj. To, co widzimy w tym jednym wersecie jest bardzo wyraźne – to Bóg. W innych scenach świątynnych możemy zobaczyć to, co było związane z Bożymi działaniami. Arka Przymierza zawsze symbolizowała Bożą obecność. Świątynia stanowiła konkretne, fizyczne miejsce nabożeństwa ze swoimi symbolami i czynnościami, które przekazywały Boże poselstwo do ludu i odwrotnie, poselstwo ludu do Niego. W Starym Testamencie tylko najwyższy kapłan raz w roku mógł oglądać Arkę Przymierza. Było to w Dniu Pojednania, który był dniem sądu nad Izraelem oraz dniem oczyszczenia całego obozu z grzechu. To wydarzenie jest podobne do sceny sądu opisanej w Dn 7,9-14, 22-27. Sąd jest dobrą nowiną, ponieważ właśnie wtedy podjęta zostaje decyzja, kto będzie mógł panować; usunięta zostaje moc bestii, a lud Boży zostaje ustanowiony jako współzarządzający razem z Chrystusem! Różnica polega na tym, że teraz każdy mógł zobaczyć Boga, nie tylko najwyższy kapłan. W ten sposób Pan Bóg objawił wszystkim samego siebie.
Wyrażenie Arka Przymierza zwraca uwagę zarówno na fizyczną arkę, która była w Miejscu Najświętszym, jak również na przymierze – temat, który przewija się przez cały Stary Testament. Przymierze jest ugodą pomiędzy dwoma stronami. W Starym Testamencie przymierze zawsze zawierało elementy relacji między stronami, czego nie można powiedzieć o współczesnych kontraktach. W Starym Testamencie, Pan Bóg zawierał różne przymierza ze swoim ludem. Owe przymierza stanowiły relacyjne połączenie Pana Boga ze swoim ludem, które zostało utracone po upadku w Edenie. (Noe, Abraham, Izraelici na Synaju, Dawid, Jeremiasz i „nowe przymierze”). Przymierza w języku Starego Testamentu zawierały zawsze relacyjną terminologię, w której Bóg ogłaszał, „Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.” (Jr 31,33).
Pan Bóg przyrównuje swój lud do kobiety lub żony. Brak lojalności ze strony Jego ludu jest określany jako niewierność w kategoriach cudzołóstwa. Taka metaforyka pojawia się w Apokalipsie również w innych miejscach na przykład przy opisie oblubienicy – Nowego Jeruzalem (Ap 21,3). W Ap 21,7 jest wyrażona podobną myśl: „i będę mu Bogiem, a on będzie mi synem.” Ta metafora jest podobna do obrazu przedawnionego w pierwszym rozdziale, gdzie Pan Jezus przechodzi pomiędzy świecznikami, jako Emmanuel – Bóg z nami.
Scena świątynna w Ap 11,19 umieszcza nas w obecności samego Boga. Bóg pragnie abyśmy poznali Go osobiście. Ten fakt nabiera szczególnego znaczenia zwłaszcza w kontekście Ap 12-13 gdzie oszust chce odciągnąć ludzi od ich relacji z Bogiem. Owe relacje z Bogiem stanowią wstęp do zrozumienia głównej myśli która została wyrażona w samym środku Apokalipsy.
Rozdział 12 rozpoczyna nową część Apokalipsy i przedstawienia wielki konflikt pomiędzy dwoma postaciami, które są symbolizowane przez kobietę i smoka. Rozdział rozpoczyna się od opisu wielkiego znaku. Greckie słowo przetłumaczone jako „znak” jest tym samym słowem, które Jan używa w Ewangelii na określenie cudów, które wykonywał Pan Jezus. Jan używa to słowo siedem razy w Apokalipsie, przy czym aż cztery razy to słowo jest użyte na opisanie cudów, których dokonują sojusznicy Szatana, którzy próbują zwieść mieszkańców ziemi. W czasie bitwy Szatan i jego sojusznicy nie tylko używają mocy, ale posługują się również zawiedzeniami.
Słowo „znak” pojawia się w opisie kobiety, która jest ubrana w słońce i ma pod stopami księżyc oraz koronę z dwunastu gwiazd. Możemy tutaj zauważyć wiele symbolicznych elementów pochodzących ze Starego Testamentu, które określają lud Boży symbolizowany przez kobietę, która występuje w relacji jako żona.
Kolejny „znak” pojawia się w Ap 12, 3 – olbrzymi czerwony smok. Kolor czerwony symbolizuje przelewanie krwi a także ucisk i prześladowanie. Tę symbolikę mogliśmy już zauważyć przy omawianiu drugiej pieczęci. Smok posiada siedem głów i dziesięć rogów. Te symbole możemy również zauważyć w Starym Testamencie zwłaszcza w księdze Daniela 7 gdzie dziesięć rogów oznacza dziesięciu królów. Szatan nadal manifestuje swoją moc wykorzystując ziemskich władców.
Prawdopodobnie najbardziej niepokoją nas korony, które znajdują się na głowach smoka. W tym przypadku liczba siedem może być brana pod uwagę jako liczba doskonała, jednak w tej scenerii reprezentuje ona Szatana a nie Boga. Ciekawe, że w tym przypadku zostało użyte greckie słowo diadema – z którego wyprowadzamy słowo diadem. Oznacza ona raczej królewską koronę, a nie koronę zwycięstwa, jaką w starożytności nosili sportowcy. Szatan został tutaj przedstawiony, jako król tego świata, który sprawuje swoją władzę przez politycznych władców i który przedstawia się, jako Bóg. Pojawia się tutaj sceneria bitwy. Kto jest władcą Ziemi? To zależy od tego, kto i kiedy zadaje to pytanie. Historia Hioba pomaga nam zrozumieć pytanie dotyczące sprawowania kontroli nad tym światem. Kto kontrolował ten świat, gdy Jezus uzdrawiał trędowatych i wyganiał ze świątyni handlarzy? Kto kontrolował ten świat, gdy rzymscy żołnierze biczowali Pan Jezusa? Wydaje się, że w czasach Starego Testamentu Szatan miał dostęp do nieba i wykonywał swoją działalność na ziemi.
Według Ap 12,4-5 ogon smoka zgarnął trzecią część gwiazd i strącił je na ziemię. W czasie omawiania trąb mogliśmy obserwować demoniczną działalność symbolizowaną przez ogony szarańczy. Wydaje się, że Szatan zwiódł znaczną część, ale wciąż była to tylko mniejszą grupa aniołów, która poszła za nim i wykonywała niszczycielską działalność na ziemi.
Narodziny chłopca który będzie rządził narodami laską żelazną posiadają mocne starotestamentowe korzenie w księdze Micheasza (5,2) i w księdze Psalmow (2,7-9). Konflikt pomiędzy Chrystusem i Szatanem jest bardzo dobrze widoczny w każdej z czterech Ewangelii.
Interpretując Ap 12 warto spojrzeć na nasze życie i ludzi, którzy żyją wokoło nas. Czy posiadamy dowody na to, że mieszkamy na terytorium Szatana? Czy jesteśmy najeźdźcami? Czy stosujemy metody partyzanckie w naszych relacjach z Panem Bogiem? Czy możemy zobaczyć ludzi duchowo skaleczonych? Czy możemy zobaczyć ludzi, którzy są duchowo martwi? Z drugiej strony czy możemy zobaczyć ludzi, którzy zostali pozyskani dla Chrystusa i stanęli po Jego stronie w tej walce?
Szatan nie reprezentuje już naszej planety w niebie! Ponieważ Pan Jezus zwyciężył i usiadł na tronie, teraz On reprezentuje naszą planetę. Lud Boży pod koniec Apokalipsy otrzyma również status królów.
Rozdział 12 przedstawia smoka, jako tego, który zrzucił swoim ogonem jedną trzecią aniołów i który próbował pożreć dziecko, które się urodziło. Jednak Szatanowi nie udało się pożreć chłopca, który został porwany do Boga. Czytamy o tym w scenie inauguracyjnej w rozdziale 5. Kiedy Szatan nie mógł zniszczyć Jezusa, swój gniew skierował w stronę kobiety – ludu Bożego. Pan Bóg przygotował schronienie dla swojego ludu na pustyni. Pustynia nie stanowi zagrożenia dla ludu Bożego, kiedy Pan Bóg jest wśród nich obecny.
Ap 12,7-8 zawiera opis wojny w niebie. Kiedy Pan Jezus powrócił do nieba, jako nowy zwycięzca i przedstawiciel ziemi, Szatan zareagował gwałtownie. Michał i jego aniołowie stoczyli walkę ze smokiem. Smok i jego aniołowie stracili swoje miejsce w niebie. Innymi słowy, Szatan i jego aniołowie posiadali swoje miejsce w niebie do momentu, gdy Michał ze swoimi aniołami wyrzucił ich stamtąd. Kiedy to się stało? Po tym jak Pan Jezus powrócił, jako zwycięzca do nieba. Musimy zwrócić uwagę na dwie rzeczy w opisie tej bitwy. (1.) Szatan walczył; oraz (2.) Szatan nie jest wystarczająco mocny, dlatego przegrał bitwę. Te dwa elementy stanowią główny temat w pozostałej części Apokalipsy.
Kim jest Michał? Niektórzy bibliści twierdzą, że Michał to Jezus. Inni są zdania, że Michał to jeden z archaniołów, albo główny anioł. Ta nazwa pojawia się tylko kilka razy w Biblii. Imię Michał oznacza „Kto jest jak Bóg”. Za każdy razem, to imię pojawia się w kontekście wojny. Bez względu na to czy Michał jest wojennym imieniem Chrystusa, lub czy jest to najwyższy rangą oficer wojska niebiańskiego, Michał pokonał Szatana. Mimo wszystko to bardzo pasuje do Jezusa, nieprawdaż?
Szatan został zrzucony na ziemię i skierował swój gniew przeciwko kobiecie, która symbolizuje Boży kościół. Kobieta ukryła się na pustyni. Kiedy smok nie mógł jej zranić, zaatakował jej potomstwo (potomstwo kobiety pojawi się ponownie w rozdziale 17). Potomstwo kobiety zostało scharakteryzowane przy pomocy dwóch określeń “strzegą przykazań Bożych” oraz “trwają przy świadectwie o Jezusie”.
W jaki sposób lud Boży zwyciężył? Nie przez militarne zapasy, czy przez polityczne lub ekonomiczne sojusze. Lud Boży zwyciężył przez krew baranka i przez słowa swojego świadectwa o tym, co Pan Bóg czyni w nich przez swoją przemieniającą łaskę. Właśnie w tym można zobaczyć moc usprawiedliwienia przez wiarę i uświęcenie przez wiarę. Zbawienie jest całkowicie dziełem Boga i chociaż mamy w nim swój udział to jednak moc dzięki której je otrzymujemy zawsze będzie pochodzić od Pana Boga i Jego Ducha który działa w nas. Zwycięstwo ludu Bożego jest możliwe tylko dzięki Chrystusowi! Lud Boży kocha Chrystusa bardziej niż własne życie; taki jest charakter resztki ludu Bożego.
Niebo stało się ponownie niebem, kiedy Szatan został z niego wyrzucony. Ostatnim szańcem Szatana stała się teraz ziemia. Pragnie on teraz zgromadzić po swojej stronie tak dużo ludzi jak to jest tylko możliwe. Jedno z siedmiu Biada w Apokalipsie jest zaadresowane do ziemi i morza: „Biada ziemi i morzu!” to pokrywa całą ziemię. W Ap 13 zobaczymy dwie bestie Szatana – jedna będzie wychodzić z morza, druga będzie wychodzić z ziemi.
Wkraczamy w końcową fazę Wielkiego Boju. W rozdziale 12 są opisane epizody związane z narodzinami Chrystusa i które pokazują nam przy pomocy języka wojennego walkę, jaką prowadzą ludzie z Szatanem. Dobrą wiadomością jest zwycięstwo Chrystusa!
DO PRZEMYŚLENIA
Adwentyści przeznaczyli więcej czasu na studiowanie Apokalipsy 12-14 niż jakakolwiek inna chrześcijańska denominacja. Wydaje się, że ten fragment jest dobrze znany, ale nie zawsze widzimy jego duży obraz. Została tutaj przedstawiona wielka wojna między Szatanem, który został zilustrowany, jako smok i ludem Bożym. W czasie tej wojny Szatan ma do swojej dyspozycji dwóch sojuszników, z którymi tworzy fałszywą trójcę. Pragną oni otrzymać cześć oraz status, jaki należy się tylko Panu Bogu. Rozdziały 12-13 pokazują, w jaki sposób Szatan wykonuje ten plan. Na szczęście Pan Bóg posiada również swoich trzech posłańców, którzy przekazują prawdę o Bogu. Zwiedzenie nie musi zaskoczyć ludzi, ani pozostawić ich zrozumienia prawdy.
Apokalipsa 12,1-9
Symbolika smoka, kobiety i dziecka płci męskiej łączy się z księgą Wj 3,15 gdzie te trzy elementy pojawiają się po raz pierwszy w Piśmie Świętym. Nadejście wyzwoliciela, gniew smoka przeciwko ludowi Bożemu posiada swój kontrapunkt właśnie w tym fragmencie.
Po tym jak dziecko wyrwało się z uścisku smoka, a kobieta zbiegła na pustynię, czytelnik dowiaduje się, że w niebie wybuchła wojna. Wielu adwentystów jest przekonanych, że ten opis dotyczy wojny w niebie przed stworzeniem świata. Jednak z kontekstu wynika, że jest to kolejna faza walki Pana Boga z Szatanem. Jezus Chrystus „wyrzuca” Szatana ze jego miejsca jako "władcę tego świata", wypełniając w ten sposób Jn 12,31 gdzie jest napisane, „Teraz odbywa się sąd nad tym światem; teraz władca tego świata będzie wyrzucony”. Śmierć Jezusa na krzyżu i Zmartwychwstanie zapewniły Mu zwycięstwo i przywróciły Mu utracone przez Adama panowanie nad ziemią. Chrystus odniósł zwycięstwo nad Szatanem i teraz wojna objęła również niebo.
Jak ważne są ewangelia i krzyż w naszym chrześcijańskim doświadczeniu?
Czy kiedykolwiek mieliście poczucie niższości z powodu oskarżeń Szatana? W jaki sposób zwycięstwo Chrystusa nad Szatanem łagodzi takie uczucia? Czy widziałeś jakieś dowody Jego mocy zmartwychwstania, która działała w tobie, czym mógłbyś się podzielić tym świadectwem jako dowodem Jego miłości i łaski?
W kontekście Ap 12,17 warto postawić kilka pytań:
Gdzie i kiedy widzieliście gniew smoka?
Czym są Boże przykazania?
Które z Bożych przykazań zachowujesz, a które ignorujesz, albo kładziesz na niższym poziomie?
Gdzie znajdujecie świadectwo o Jezusie?
Na czym polega twoje świadectwo o Jezusie?
Komentarze