Dandenong Polsko-Australijski Kościół Adwentystów Dnia Siódmego

Nieoczekiwanie dla siebie samej znowu pojawiam sie na stronie internetowej polskiego kosciola adwentystow w Dandenongu, ponownie na prosbe, ktorej niesposob odmowic, tym razem w roli – cos w rodzaju – recenzenta imprezy muzycznej. Pisze: ‘cos w rodzaju’, bo nie jestem krytykiem literackim ani muzycznym, i z cala pewnoscia  nie grozi mi, ze ktorymkolwiek z nich kiedykolwiek bede. Sama impreza byla jednak ogromnie sympatyczna i ze wszechmiar godna odnotowania.
Mowa o recitalu mlodziutkiej, zaledwie 21-letniej sopranistki, Christiany Aloneftis, jak samo nazwisko podpowiada – australijskiej Greczynki po tacie, ktorej akompaniatorem byl  mlody, dwudziestoparoletni Konrad Olszewski, jak samo nazwisko podpowiada – zrodzony z rodzicow Polakow!  Mila okazja,  bardzo zreszta sluszna, do recitalu, obok niekwestionowanego umilowania przez mlodych ludzi sztuki, stal sie koncowy egzamin  Christiany przed uzyskaniem dyplomu Bachelor of Music, Classical Voice/Performance, w czwartek 22-go listopada: Melba Hall na Melbourne Uni, godz. 10.40 am, wstep wolny, sluchacze mile widziani!/. Niedzielny recital w studiu muzycznym Grazyny Pinkowskiej, skadinad niezmordowanej w organizowaniu tego rodzaju recitali i koncertow, byl zatem dla Christiany niejako rozgrzewka, zanim na koncowym egzaminie wystapi z identycznym repertuarem, ale w prawdziwym hallu koncertowym, przed panelem egzaminatorow i zapewne o wiele bardziej licznym gronem sluchaczy. Oczywiscie egzamin nie bedzie ‘tym pierwszym razem’ na duzej scenie, Christiana ma juz na koncie kilka wystepow  scenicznych.
Konrada Olszewskiego-soliste  ja sama slyszalam juz po raz czwarty, a wielu czytelnikow tej strony internetowej zapewne pamieta go chocby z lutowego Koncertu Chopinowskiego w 2011, kiedy  gral m.in  Barcarole Fis-dur op. 67 oraz  Scherzo h-moll, to z koleda ‘Lulaj ze, Jezuniu’  na zakonczenie. Sympatyczny blondyn z dluzszym wlosem, ale nie moge napisac, ze lisztowskim, bo nie ten kolor – chyba ze mi sie pomylilo, iz Liszt mial wlosy ciemne, za to czasem lekko, ale tylko lekko przygarbiony kiedy gra, i wcale nie tak  jak argentynski pianista Arturo Moreira Lima. Tym razem wystepowal w roli akompaniatora, a gwiazda wieczoru pozostala Christiana, pelna wdzieku i bardzo ladna dziewczyna w dlugiej wieczorowej sukni koloru ciemna zielen butelkowa  i  glosem –  solistki operowej.
Repertuar szalenie ambitny i ogromnie zroznicowany. Moze trudny na pierwsze ucho! Oczywiscie, wymaga tego sam egzamin. Christiana musi sie zaprezentowac w roznych stylach i rodzajach muzyki, rozpoczela zatem od ozdobnego baroku Haendla, poprzez romantycznego Brahmsa i neoromantyka Richarda Straussa, znowuz do Bel Canto Belliniego, dalej do wspolczesnego Messiaena, satyry muzycznej  na Hollywood  Eislera i  piesni Rachmaninowa, bisujac bliskimi  jej sercu nostalgicznymi piesniami greckimi. Oczywiscie wiadomo, ze jako  solistka operowa – kiedys na pewno slawna, a juz teraz na przyszla slawe ciezko pracujaca,  musi rowniez zaprezentowac swoje umiejetnosci aktorskie i  robi to z prawdziwym wdziekiem. Nastepne oczywiscie – musi wykonywac  poszczegolne arie czy piesni w oryginalnych jezykach, tak wiec Haendla i Belliniego spiewa po wlosku /wlada nim biegle/, Brahmsa i Straussa po niemiecku, Messaiena po francusku, Rachmaninowa po rosyjsku! Nielatwe jest zycie lingwistyczne solistki operowej!!! Wszyscy dobrze wiemy, jak trudno jest zrozumiec slowa w spiewie operowym nawet w ojczystym jezyku – Christiana bardzo wdziecznie przedstawia sluchaczom kazdy swoj kolejny utwor, my zatem rowniez wiedzielismy,  kiedy jako Kleopatra uwodzi Juliusza Cezara,  a kiedy jako Giulietta ma wlasnie poslubic czlowieka, ktorego absolutnie nie kocha,  a  nie przestaje wypatrywac swojego Romeo, a ten nie wiadomo gdzie sie jej podzial, a serce nie sluga...  Wyznala sluchaczom, ze to jej ulubiona aria.
Jak literatura pisana maluje ludzkie uczucia i zachowania slowami, a mistrzowie slowa robia to po mistrzowsku,  tak literatura muzyczna  maluje je tonami, rytmem, odcieniami,  natezeniem dzwieku itd.  A zatem mozna w niej na pewno upoic sie zapachem bzow i  posluchac szemrzacego potoku wiosna. Mozna. Christiana potrafi to pieknie wyspiewac. Nieslychane, wrecz popisowe a trudne byly piesni Messaiena. Ja sama wiedzialam o nim, ze jest gleboko religijny i uduchowiony, nie wiedzialam natomiast, ze kiedy go podczas wojny uwieziono, jego zona, ktora pieszczotliwie nazywal ‘Mi’, popadla w obled i  do konca zycia przebywala w domu dla oblakanych. Piesni poswiecone jej pamieci byly rowniez szalone, po prostu szalone – popisowo szalone zarowno  w wykonaniu Christiany jak i akompaniatora pianisty Konrada.
Cieply wieczor bardzo milych doznan i wzruszen artystycznych. Prosze wybaczyc, ze przy nich pozostane, nie wspominajac prawie nic o licznych juz osiagnieciach artystycznych obydwojga mlodych ludzi.  Ale bardzo  chce mi sie tym obydwojgu mlodym ludziom pogratulowac sukcesow, wspominajac zaledwie dwa z nich: Christiana bedzie najmlodsza finalistka The Acclaim Italian Opera Fellowship Awards   -  koncert 13 grudnia 2012 o 7.30 w Melbourne Recital Centre, 31 Sturt St, Southbank. Nie ma nic zlego w marzeniu, zeby pojsc w slady rodaczki Marii Callas i niech sie tak stanie, czemu nie? Konrad w lipcu wygral pierwsza nagrode i stypendium w Allison/Henderson Sydney Eisteddfod Piano Competition, w sierpniu gral  Masters Recital w Melba Hall na Melbourne Uni, a z poczatkiem przyszlego roku rusza na wygrane stypendium do Berlina i czeka go tam  ciezka praca  -  taki to  los pianisty-solisty!   Mozna ich bedzie jeszcze obojga posluchac w koncercie 24 listopada, na ktory  zaprosi wszystkich Grazyna.
Dzieki za przemily wieczor i  dalszych sukcesow bez miary. A jak milo bylo widziec wsrod sluchaczy umuzykalnione dzieci i innych mlodych muzykow! Naprawde milo - lidia gmurkowska.