Dandenong Polsko-Australijski Kościół Adwentystów Dnia Siódmego

Choć morze historii i życia, po którym płyniemy, jest morzem wzburzonym – to życie jest czymś pięknym, jest najpiękniejszym i największym darem, który  Bóg dał człowiekowi. Bóg stworzył człowieka: „ I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich: ‘Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas...”, a potem: - „Rozradzajcie się i rozmnażajcie się i napełniajcie ziemię,...” 1 Mojżeszowa 1, 26- 28.

I tak dzieje się przez tysiąclecia, ludzie rodzą się, żyją, pracują; tworzą piękne rzeczy, udoskonalają świat... czasami go niszczą.

Każdy człowiek jest inny, inaczej czuje, kocha... czasem nienawidzi i lekceważy innych i zapomina że: „Dni człowieka to są jak trawa, przekwita jak kwiat na polu. Gdy zamiera w nim oddech – przemija, i wszelki ślad po nim ginie.” Psalm 103, 15.16.  „Miarą naszego życia jest lat siedemdziesiąt, a jeśli mamy siły, to lat osiemdziesiąt. Lecz większość z nich to trud i cierpienie, bo prędko przechodzą, a my giniemy.” Psalm 90. 10

Osiągamy w ciągu życia (70 lat+) sukcesy w pracy, w różnych działalnościach... odnosimy także porażki... czasami życie się łamie. Odchodzą bliscy, znajomi – szkoda!

Ludzi nie zawsze oceniamy pozytywnie, często w ogóle ich nie dostrzegamy. A życie wciąż płynie... ludzie przychodzą i odchodzą – często za szybko!

Czy jednak można przejść obok drugiego człowieka obojętnie?

Czasami tak się dzieje

Jakie ważne jest w życiu zrozumienie i akceptacja. Wszystko co dzieje się między ludźmi, jest tylko mgnieniem, które przemija. Bóg stworzył ludzi, bo On jest Miłością, a miłość rozkwita tylko w relacji z drugą osobą. Miłość nie może istnieć w samotności, podobnie jak ogień nie może istnieć bez powietrza.

Na tej witrynie przez prawie cztery lata staraliśmy się przekazać iskierkę nadziei, która potrafi rozpalić to, co przygasa, rozbudzić to, co uśpione; ukoić to, co poranione, umocnić to, co wyniszczone.

Nie wiemy na ile nam się to udało, czy odkryliśmy dobro, jakie możemy uczynić dla drugiego człowieka.

Ktoś powiedział, że: „życie to jak książka, którą razem czytamy i pozwalamy się czytać, a także ją razem piszemy”. Czy tak było?

W związku ze zmianami, które niesie czas, ustępujący zespół redakcyjny witryny www.dandypolish.org.au   dedykuje wszystkim internautom i tym, którzy tworzyli tę stronę – „Śpieszmy się kochać ludzi” , ks. Jana Twardowskiego:

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

zostaną po nich buty i telefon głuchy

tylko co nieważne jak krowa się wlecze

najważniejsze tak prędkie że nagle się staje

potem cisza normalna więc całkiem nieznośna

jak  czystość urodzona najprościej z rozpaczy

 kiedy myślimy o kimś zostając bez niego 

  Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna

zbiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście

przychodzi jednocześnie jak patos i humor

jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej

tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu

jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon

żeby widzieć naprawdę zamykają oczy

chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć

kochamy wciąż za mało i stale za późno.

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze

a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny.

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą

i     nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości

czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą.