Wersja dźwiękowa:
Audio player will not be visible in the editor.
Do not centre or colour this content, as it will be done automatically.
Różni byli kaznodziejowie kiedyś, tak jak różni są pastorzy dzisiaj. Wszystkich się słuchało w zborach czy na zjazdach różnego rodzaju, ale tylko niektórych z wielką przyjemnością i uwagą – do takich należał kaznodzieja EMIL NIEDOBA, który był płomiennym mówcą; potrafił zainteresować i trafić do starszego i młodego pokolenia.
Zapamiętałem szczególnie jedno Jego przemówienie, a było to ponad pół wieku temu, po jednym ze zjazdów wracaliśmy zmęczeni całodzienną wycieczką na Równicy. Była to już nie pisana tradycja, że w drodze powrotnej zatrzymywano się przy kamieniu (ołtarzu – przy którym odbywały się komunie) reformatorów i odbywało się nabożeństwo, a mówcą był kazn. Emil. Wygłosił porywające i wzruszające przemówienie o chrześcijanach prześladowanych za Ewangelię, którzy musieli się kryć w górach żeby wielbić Boga pieśniami, rozważać Słowo Boże, uczestniczyć w Komunii (Wieczerzy Pańskiej) i modlić się.
I jak za dawnych czasów słowa kazania, pieśń przysięgi „Chcemy do śmierci Jezusie być Twoi” (w czasie śpiewania z nie jednych oczu spływały łzy wzruszenia!) i modlitwy odbijały się echem w górskich lasach świerkowych i... płynęły w niebo.
EMIL NIEDOBA – urodził się 10 grudnia 1906 r. w rodzinie Józefa i Anny ( z domu – Brzeżek). Wychowany w rodzinie kaznodziejskiej, został ochrzczony w 1923 roku.
Od młodości pełnił w zborze odpowiedzialne funkcje, takie jak: kierownika młodzieży, dyrygenta chóru i inne.
W 1924 r. zgłosił się do pracy w Kościele jako kolporter ewangelista na Śląsku, a następnie we Lwowie i Przemyślu. W 1925 r. zgłosił się do nowopowstałego Seminarium Duchownego Kościoła Adwentystów DS w Warszawie, które po roku zostało przeniesione do Kamienicy na Śląsku.
Po ukończeniu Seminarium został skierowany do pracy jako kolportujący pracownik biblijny w Poznaniu, a później w Bydgoszczy. W 1930 r. przeniesiony został do pracy duszpasterskiej we Lwowie. W tym czasie dzięki Jego poświęconej pracy powstały zbory w: Połonicach, Uszkowicach, Pełtwi i Dunajowie. Przez jakiś czas pełnił również funkcję Sekretarza Oddziałowego w Zjednoczeniu Wschodnim.
Po przyłączeniu Zaolzia do Polski, został przydzielony do pracy duszpasterskiej w Karwinie. Tam spędził okres wojny.
Po wojnie, w 1946 roku nową placówką stał się Bytom, w rok później przeniesiony został na Warmię i Mazury, gdzie organizował zbory w Mrągowie, Giżycku, Szczytnie, Węgorzewie, Kętrzynie, Górowie i innych.
Od roku 1948 pełnił funkcję przewodniczącego Zjednoczenia Zachodniego z siedzibą w Poznaniu, a później przez jakiś czas Zjednoczenia Południowego w Krakowie.
Od 1957 roku pracował jako Sekretarz Oddziałowy i kaznodzieja okręgowy w Krakowie i Rzeszowie. W 1966 roku został powołany do Oddziału Ewangelizacji i Spraw Kaznodziejskich przy Zarządzie Centralnym Kościoła.
Po utracie sił i zdrowia przeszedł w stan spoczynku z dniem 1.10.1969 roku i w roku 1970 wyemigrował z rodziną do Australii. Tu był początkowo członkiem polskiego kościoła adwentystycznego Oakleigh, a następnie w Wantirna. Przez 21 lat udzielał się w polskich zborach, na Kongresach Polonii Adwentystycznej – służył Słowem Bożym. Zmarł 20 lipca 1991 r.
Żoną Jego była Rozalia (z domu Czembor) – przeżyli razem 54 lata. Mieli dwie córki – Lotty (Elsner) i Halinę (Szlachetko).
Posłuchaj jednego z ostatnich kazań pr. Emila Niedoby wygłoszonego w 1991 r. na krótko przed zgonem. Znajduje się tutaj.
Komentarze