II. Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w XX wieku
Do śmierci Ellen White w 1915 roku organizacja Kościoła była już uformowana. Na całym świecie działały szkoły i college'e. Szpitale i kliniki przynosiły rzeszom uzdrowienie, jak również prowadziły edukację zdrowotną. Miały miejsce liczne chrzty w odległych miejscach. Kościół wszedł w fazę dojrzałości. Jakkolwiek stawiał też czoła wyzwaniom, zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz Kościoła.
Źródłem problemów w Kościele adwentystycznym były wojny. Szczególnie ciężka dla europejskich adwentystów i misji, którą wspierali w Afryce i Ameryce Południowej była wojna światowa. Odbudowa i ponowna organizacja szły powoli.
Zaledwie Kościół zaleczył wojenne rany, a wichry wojny ponownie zaczęły wiać nad Europą. II wojna światowa zmusiła Kościół do zamknięcia wielu misji i spowodowała konieczność poniesienia ogromnych nakładów finansowych na pomoc i odbudowę Europy. Pomimo tego wszystkiego Kościół adwentystyczny na świecie się rozwijał.
A. ROZWÓJ KOŚCIOŁA
Proces dojrzewania charakteryzuje się wzrostem połączonym z bólami dojrzewania. Liczba wyznawców Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego wzrosła z 5440 w roku 1870 do 10 163 414 w roku 1998. W roku 1900 jedynie 17 procent członków Kościoła żyło poza Ameryką Północną. Natomiast w 1998 roku 91,23 procent wyznawców mieszka w krajach położonych poza Ameryką Północną. W tym samym czasie 81,82 procent pracowników misyjnych Kościoła pracowało w wydziałach innych niż Północno-Amerykański.
Adwentystyczny program misyjny, rozpoczęty wysłaniem w 1874 roku J.N. Andrewsa do Szwajcarii, nabrał impetu za prezydentury A.G. Daniellsa (1901-1922), który wierzył, że dobrze wyposażeni w literaturę wyznawcy Kościoła z Ameryki Północnej, mogliby zrealizować swoje misjonarskie zadania w krajach, z których pochodzili. Duchownych i dziesięciny na ich utrzymanie wysyłano za granicę. Tylko w 1902 roku - kiedy w Stanach Zjednoczonych było mniej niż 60.000 wyznawców - kraj opuściło 60 misjonarzy wraz z rodzinami. Wysiłki skierowano na Anglię, Niemcy i Australię - kraje, które z kolei same mogły potem wysyłać misjonarzy.
Ze sprawozdań Szkoły Sobotniej wynika, że Kościół rozwijał nawet na daleko położonych wyspach.
Dzisiejsza misja jest wielokierunkowa. Już nie wysyła się wszystkich misjonarzy z Ameryki Północnej, Europy czy Australii. Na przykład w 1960 roku z Ameryki Północnej wysłano 156 nowych misjonarzy, zaś z wydziałów leżących poza Ameryką Północną - 114. W roku 1998 Kościołowi służyło 1071 pracowników pochodzących z wydziałów innych niż ich własne. Adwentystyczni misjonarze wysyłani są zewsząd i wszędzie. Filipińczycy kierują instytucjami kościelnymi lub opiekują się chorymi w Afryce; Argentyńczycy prowadzą misjonarską praktykę medyczną w Nepalu; Indianie wydają adwentystyczne czasopismo w Stanach Zjednoczonych; Ghanijczycy służą w Generalnej Konferencji; w Seminarium Duchownym w Andrews University pracują wykładowcy niemal dwudziestu narodowości. Niezależnie od tych pracowników międzywydziałowych, wielu innych służy w krajach sąsiedzkich czy nawet w innych częściach ich własnych krajów.
Kościół posługuje się wieloma różnymi metodami pozyskiwania ludzi dla poselstwa ewangelii. To mogą być spotkania osobiste, np. podczas wizyt sąsiedzkich, ale także publiczne, np. wielotysięczne wykłady ewangelizacyjne. Niektóre z bardziej spektakularnych metod i tendencji opisano poniżej.
1. Działalność wydawnicza
Znaczenie pracy wydawniczej dla wczesnego adwentyzmu było już wspomniane. Traktaty, broszury, periodyki były odkrytym przez pionierów narzędziem „obecnej prawdy".
Podobnie należy odnotować znaczenie zapisanej stronicy dla rozprzestrzenienia się adwentyzmu na świecie. Pierwszą zagraniczną publikacją były francuskie Les Signes des Temps (Znaki Czasu), które w 1876 roku wyszły spod prasy drukarskiej w Bazylei, w Szwajcarii. W wielu krajach pierwsze informacje o adwentyźmie przynosiły książki i czasopisma. Niektóre z nich wierzący po prostu dawali zaprzyjaźnionym kapitanom statków, by dostarczyli je do odległych portów; inne były wysyłane do konkretnych osób. Na przykład w roku 1879 poselstwo dotarło do niemieckich osadników w Santa Catarina w Brazylii za pośrednictwem egzemplarzy Die Simme der Wahcheut wysłanych pocztą z Battle Creek. Kolporterzy rozpowszechniali książki i czasopisma na całym świecie; na przykład La Rue w Hong Kongu (1888), Arnold w Antiqua (1889 lub 1890), Lenker i Stroup w Mawdasie w Indiach (1893), Davis i Bishop w Chile (1894), Caldwell na Filipinach (1905).
W 1998 roku adwentystyczne publikacje - w tym książki, czasopisma i broszury, zarówno dla członków Kościoła, jak i te ewangelizacyjne - wydawano w 227 językach i dialektach. W tym samym roku 57 kościelnych wydawnictw wydawało na całym świecie 285 czasopism, a całkowita sprzedaż ich publikacji sięgnęła blisko 114 mln USD. Pod koniec 1998 roku adwentystyczną literaturę sprzedawało niemal
24 000 kolporterów-ewangelistów, z czego 4680 to byli uczniowie i studenci zarabiający w ten sposób na swoją naukę.
2.Radio i telewizja
W 1926 roku zadebiutował w radio adwentystyczny ewangelista H.M.S. Richards; były to okazjonalne audycje w lokalnej radiostacji w środkowej Kalifornii. Przekonany, że może w ten sposób dotrzeć do milionów, Richards rozpoczął w roku 1930 w Los Angeles nadawanie cotygodniowych audycji. W 1936 dołączył do niego kwartet męski, który w 1937 przyjął nazwę Kind's Heralds, a cały program - Voice of Profecy (Głos proroctwa), 4 stycznia 1942 roku wyemitowano pierwszą audycję słyszaną od jednego wybrzeża do drugiego wybrzeża Ameryki Północnej. Tego samego roku rozpoczęła działalność Korespondencyjna Szkoła Biblijna Głosu Proroctwa, do której już pierwszego roku napisało 2.000 korespondentów.
Nawet podczas II wojny światowej adwentystyczne programy radiowe nadawane były w innych krajach (Australia, 1943 r.) i innych językach (hiszpański i portugalski, 1943 r.). Obcojęzyczni spikerzy przekazywali poselstwo w swoich własnych językach. Pewne audycje przyjęły nazwę Voice of Hope (Głos nadziei). W niektórych miejscach lokalni muzycy dzielili się w tych programach swoimi talentami. Przygotowywano nowe korespondencyjne kursy biblijne w języku angielskim i w innych językach.
W 1992 roku, w pięćdziesiątą rocznicę pierwszej audycji Voice of Profecy nadanej od wybrzeża do wybrzeża, na całym świecie 133 szkoły biblijne oferowały kursy w 66 różnych językach i dialektach. Prawie 2.000 stacji nadawało programy w 36 językach.
Światowe Radio Adwentystyczne (AWR) po raz pierwszy pojawiło się na falach w Portugalii w 1971 roku, mieszcząc się w wynajętych pomieszczeniach. Cotygodniowo nadawano 22 audycje w 13 językach. Dodano kolejne radiostacje: na Malcie (1975), Sri Lance (1976), w Andorze (1980), Gabonie, Afryce (1983). Od 1987 roku AWR nadaje z wyspy Guam na tereny Azji i Pacyfiku. Program zawiera znacznie więcej niż tylko audycję Voice of Profecy. Odzewy z różnych części Chin wskazują, że ewangelia jest słuchana niezależnie od barier narodowościowych.
W 1950 roku William Fagal wraz ze swoim zespołem zapoczątkował nadawanie ze stacji telewizyjnej w Nowym Jorku, na żywo, Faith for Today (Wiara na dzisiaj), pierwszej prawdziwie narodowej religijnej audycji telewizyjnej w Stanach Zjednoczonych. Od 1963 był to pierwszy religijny program telewizyjny nadawany w kolorze. W 1985 roku program ten zmienił nazwę na Lifestyle Magazine (Styl Życia), a jego gospodarzem został Dan Matthews. Przez lata Faith for Today oferowało swoim widzom kursy biblijne, literaturę i możliwość kontaktu z lokalnymi pastorami.
Na wspomnienie zasługują również dwa późniejsze adwentystyczne programy telewizyjne. W 1956 roku George Vandeman rozpoczął nadawanie swojego programu
It is written (Napisano). Widzom, którzy życzyli sobie głębszego studium, Vandeman wraz z zespołem zaoferowali setki seminariów, szczególnie z Ksiegi Objawienia. W 1973 roku C.D, Brooks zapoczątkował program Breath of Life (Oddech życia), szczególnie kierowany do Afroamerykanów. Program ten charakteryzował sie muzyką i kazaniami.
2. Statki i samoloty misyjne
W roku 1921 Leo i Jessie Halliwell zostali poproszeni do służby jako misjonarze w Brazylii. W czasie podróży łodzią po Amazonce, Halliwell był zaskoczony ubóstwem i chorobami występującymi wśród ludzi żyjących wzdłuż rzeki oraz ich odizolowaniem się od świata cywilizowanego. Przekonał się, że mała łódź lub motorówka były najbardziej skutecznym sposobem dotarcia do tych ludzi, gdy długość rzek liczy łącznie 40 000 mil. W odpowiedzi na tę potrzebę młodzi adwentyści z Ameryki Północnej i Południowej znaleźli fundusze na tę misyjna łódź motorową. Podczas urlopu w 1930 roku Halliwell zrobił kurs medycyny tropikalnej. Po powrocie do Brazylii przygotował projekt swojej łodzi, jak również pomagał przy jej budowie. Przez następne 28 lat Halliwellowie podróżowali po Amazonce i jej dopływach, przepływając każdego roku na łodzi Luzeiro (Przynoszący światło)
12 000 mil i przynosząc nadzieję i uzdrowienie mieszkańcom żyjącym nad brzegami rzek. Przez te lata w dorzeczu Amazonki kursowało kolejno siedem takich łodzi, zawsze o tej samej nazwie. Do 1992 roku liczba wzrosła do 23; Luzeiro XXIII pływa w okolicach Manaus.
Po II wojnie światowej pojawiły się samoloty misyjne docierające na tereny dotychczas niedostępne. Pierwszymi terenami, które doznały dobrodziejstw tej służby, było Borneo i Afryka. W 1960 roku Generalna Konferencja uchwaliła politykę lotniczą. Oficjalnie pierwszy samolot wyznaniowy rozpoczął służbę w 1963 roku w regionie Amazonki w Peru. Kolejne samoloty zostały dodane do służby w Południowej Ameryce, Afryce i Australii. Przewożąc personel i dostawy, te małe samoloty, pilotowane przez odważnych misjonarzy, lądowały na maleńkich lądowiskach oddalonych o całe dnie drogi pieszo od miast i miejscowości.
W szczytowym okresie, w roku 1981 w programie służby lotniczej używano 32 samoloty. Do 1992 roku liczba ta znacząco zmalała, głównie z powodu rozwoju dróg, które dotarły do terenów dotychczas niedostępnych, wzrostu kosztów działalności i oddaniu odpowiedzialności za jej finansowanie w ręce lokalnych pól - których dostęp do źródeł finansowania jest mniejszy niż zagranicznych misjonarzy.
3. Misja ukierunkowana
Od reorganizacji Kościoła w 1901 roku priorytetem stała się misja skierowana do całego świata, zarówno do chrześcijan jak i niechrześcijan. W 1950 roku Kościół uczynił ostateczny krok w kierunku prowadzenia systematycznej misji we wszystkich częściach świata. Szczególną uwagę zwrócono na religie niechrześcijańskie. Rozwijano przemyślane strategie misyjne, by zdobyć niezdobytych.
Książka Ericha Bethmana Bridge to Islam(Most do Islamu), opublikowana w 1950 roku, zapoczątkowała studia i badania nad sposobami pozyskiwania dla ewangelii muzułmanów. W latach 1960-tych przeprowadzono wiele konferencji poświęconych islamowi. W 1989 roku w Newbold College w Anglii otwarto Adwentystyczne Światowe Centrum Studiów nad Islamem (SDA Global Center for Islamic Studies) zajmujące się poszukiwaniem metod pozyskiwania muzułmanów przez chrześcijan i szkoleniem pracowników Kościoła w tym zakresie, a także będące międzynarodowym centrum informacji na ten temat. We wczesnych latach 1990-tych przy Adwentystycznym Międzynarodowym Instytucie Studiów Wyższych (Adventist International Institute of Advanced Studies) na Filipinach rozpoczęło działalność Centrum Studiów Religijnych Wydziału Dalekiego Wschodu (Center for Religious Studies of the Far Eastern Division).
W 1992 roku założono specjalny instytut zajmujący się poszukiwaniem sposobu pozyskiwania Hindusów. Tego samego roku w Tajlandii rozpoczęła działalność podobna instytucja skierowana na studia nad buddyzmem i pozyskiwanie buddystów.
W 1955 roku utworzono Towarzystwo Biblii Hebrajskiej. Jego celem było prezentowanie ewangelii w sposób atrakcyjny dla Żydów. W 1959 roku w Nowym Jorku otwarto centrum ewangelistyczne dla Żydów. Regularnie wydawana jest też dla żydowskiego czytelnika gazeta Shabbath Shalom.
W 1996 roku w Seminarium Teologicznym Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego przy Andrews University (Berrien Springs, Michigan) utworzono szósty departament - Departament Misji Światowej. Jego elem było nie tylko prowadzenie klas misyjnych dla studentów seminarium, ale także prowadzenie intensywnych kursów dla misjonarzy wysyłanych na misję. To drugie zadanie zostało później przejęte przez Instytut Misji Światowej działający przy Generalnej Konferencji na terenie Andrews University.
Pierwszy student-misjonarz udał się z Columbia Union College w stanie Waszyngton do Meksyku w 1959 roku. W 1998 roku w 10 światowych wydziałach Kościoła służyło 317 młodych woluntariuszy; a w skali całego świata było ich 1200. W zamian za małe uposażenie i wielką satysfakcję studenci-misjonarze odkładali ukończenie uczelni aż na rok, aby uczestniczyć w jakichś formach misji poza granicami swego kraju. Wielu było zaangażowanych w nauczanie języka angielskiego w miastach Azji. Ich sprawozdania obudziły zainteresowanie innych wyznawców misją. Wielu byłych studentów-misjonarzy udawało się później za granicę jako pełnoetatowi misjonarze.
Podtrzymując zainteresowanie działalnością misyjną, przywódcy Kościoła rozpoczęli opracowywanie pięcioletnich programów poświęconych ewangelizacji i wzrostowi Kościoła. Jak sprawozdano na sesji Generalnej Konferencji w 1985 roku program „1000 Dni Żniwa" przyniósł w rezultacie 1 171 390 chrztów. Podczas tej samej sesji ogłoszono nowy program „Żniwa 90". Jego celem było podwojenie liczby pozyskanych podczas akcji „1000 Dni Żniwa" oraz „podwojenie liczby wyznawców zaangażowanych zgodnie ze swoimi darami duchowymi w zdobywanie dusz, czyniąc z każdego zboru adwentystów dnia siódmego centrum szkolenia do służby (Materiały Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnai Siódmego, „Harvest 90 Objectives", 1985. s.18). Pod koniec pięciolecia sprawozdano 2,490,105 przyjęć do Kościoła. Na niektórych obszarach liczba wyznawców zaangażowanych w zdobywanie dusz wzrosła o 76,4 procent.
W celu uświadomienia ogromu zadań, jakie są jeszcze do wykonania na sesji Generalnej Konferencji w 1990 roku ogłoszono strategię Misji Globalnej. Strategia ta podzieliła światową populację na 5000 grup geograficznych średnio po 1 mln ludzi każda. W tamtym czasie w 2300 grupach nie było w ogóle adwentystów. Do sierpnia 1999 roku liczba takich grup zmalała do 1700, z których większość znajdowała się w Azji. W tym samym czasie według raportów Misji Globalnej dziennie zakładano 4,5 nowych adwentystycznych zborów i grup.
c.d.n.
Komentarze