G. KONIEC XIX WIEKU
W latach 1880 misja zagraniczna - kierowana głównie do tych, którzy już byli chrześcijanami - była stymulowana przez obecność Ellen White w Europie i przez jej artykuły na temat Europy w ojczystych czasopismach kościelnych. W tym samym czasie otworzyły się możliwości pracy na innych kontynentach, przeważnie za sprawą ewangelistów kolporterów.
W 1885 roku grupa misjonarzy pod kierunkiem S.N.Haskella popłynęła do Australii; w 1886 roku zorganizowano pierwszy zbór adwentystów dnia siódmego w Melbourne, w Southern Hemisphere. Pierwsze traktaty adwentystyczne adresowane do niemieckich emigrantów w Brazylii trafiły tam w 1879 roku. W ciągu 10 lat wiele rodzin zaczęło święcić sabat. W 1888 roku Abram La Rue, emerytowany marynarz z Kalifornii, rozpoczął pracę wśród mówiących po angielsku żeglarzy w Hong Kongu. Górnik z Newady zabrał ze sobą adwentystyczne publikacje do Republiki Południowej Afryki, gdzie pojechał szukać diamentów. Około 1885 roku pierwszy nawrócony zaczął przestrzegać sabatu. Wkrótce przyłączył się do niego inny Południowy Afrykańczyk, Pieter Wessels, który na podstawie Biblii został przekonany, że należy zachowywać sobotę, siódmy dzień tygodnia.
W latach 1880, liczebność Kościoła podwoiła się (z 15 570 do 29 711 osób). Być może najbardziej znaczącym wydarzeniem tamtej dekady była sesja Generalnej Konferencji w Minneapolis w 1888 roku. Podczas tej konferencji młody redaktor Alonzo T. Jones i Ellet J. Waggoner przedstawili serię poselstw na temat usprawiedliwienia przez wiarę. Ellen White poparła ich nacisk na sprawiedliwość Chrystusa. Niektórzy liderzy Kościoła obawiali się, że nauczanie Jonesa i Waggonera umniejszy rolę tego, co oni uważali za zadanie Kościoła - głoszenia sabatu i wywyższania Prawa Bożego. Podziały i nieporozumienia zaciążyły nad całym zjazdem. Po konferencji Ellen White wraz z tymi dwoma młodymi kaznodziejami podróżowała od wybrzeża po wybrzeże, głosząc poselstwo usprawiedliwienia przez wiarę. Wielu wyznawców z zadowoleniem powitało nowy kierunek; inni uparcie trwali na stanowisku legalistycznym, które podstawę adwentyzmu upatrywało raczej w prawie, niż w krzyżu. W piśmiennictwie Ellen White po tej konferencji można dostrzec kładzenie większego nacisku na ewangelię w Chrystusie. Na przykład: „Nasza jedyna nadzieja opiera się na przypisanej nam sprawiedliwości Chrystusa, co dokonało się przez Ducha Świętego działającego w nas i przez nas" (E.G.White, Steps to Christ, s. 63). Minneapolis zaznaczyło się ponownym zaakcentowaniem poselstwa, którego centralnym punktem jest Jezus Chrystus.
Pod koniec `890 roku statek misjonarski „Pitcairn", zbudowany za pieniądze z darów Szkoły Sobotniej zebranych w adwentystycznych zborach w Stanach Zjednoczonych, dopłynął do wyspy Pitcairn na Oceanie Spokojnym. Zainteresowany sprawozdaniem z buntu na statku „Bounty", James White wysłał w 1876 roku na wyspę literaturę. W roku 1886 adwentysta, John Tay, cieśla okrętowy, spędził na Pitcairn pięć tygodni i doprowadził mieszkańców do przyjęcia biblijnego nauczania o sabacie.
Wraz z misją na Pitcairn adwentystyczne misje osiągnęły dojrzałość. Wspierane przez członków Kościoła mnożyły się ogólnoświatowe projekty misyjne. W 1893 roku dwaj kolporterzy rozpoczęli sprzedaż książek w Madrasie w Indiach. Georgia Burrus, pierwszy oficjalny misjonarz wysłany przez Kościół do Indii, przybyła do Kalkuty w 1895 roku; rok później założyła szkołę dla dziewcząt. Pod koniec dekady praca wydawnicza była już dobrze rozwinięta.
W wyniku przydziału ziemi dokonanego w 1894 roku przez Cecila Rhodesa, premiera Cape Colony, otrzymało 12 000 akrów w okolicach Bulawayo w Zimbabwe. W ten sposób rozpoczęła działalność Misja Solusi, obecnie Solousi College. Avondale College w Australii, River Plate College w Argentynie i Seminarium Friedensau w Niemczech zostały założone jeszcze przed końcem wieku.
H. REORGANIZACJA KOŚCIOŁA
W roku 1900 Kościół Adwentystów Dnia Siódmego liczył 1500 pracowników i 75 767 wyznawców. Jego administracja różniła się znacznie od tej z czasów organizowania sie Kościoła w 1863 roku. Siedziba Kościoła wraz z wydawnictwem, college'm, sanatorium pozostawała w Battle Creek, w Michigan. Decydenci z Battle Creek często mieli niewystarczające informacje o sytuacji w miejscach oddziaływania ich decyzji. Komunikacja była powolna i utrudniona. Władza skupiona była w rękach przewodniczącego Generalnej Konferencji. Na dodatek tej trudnej sytuacji administracyjnej zagraniczni misjonarze byli wysyłani przez trzy różne organizacje: Radę Misji Zagranicznych, generalną Konferencję i Stowarzyszenie Misjonarstwa medycznego i Dobroczynności.
Pewne kroki w kierunku usprawnienia działań Kościoła zostały poczynione już przed 1901 rokiem. Od roku 1882 Kościół w Europie podejmował różne działania uwzględniające lokalną inicjatywę. Na sesji Generalnej Konferencji w 1888 roku zaproponowano podział Kościoła w Ameryce Północnej na wiele części, na wzór modelu europejskiego. W roku 1894 diecezje Australijska i Nowozelandzka połączyły się w Unię Australijską.
Ellen White coraz częściej wypowiadała się w sprawie decentralizacji: „Należy utworzyć nowe diecezje (...) Pan, Bóg Izraela połączy nas razem. Tworzenie nowych diecezji nie jest dzieleniem nas. To nas ze sobą zwiąże" (General Conference Bulletin, 1901, s. 69). W tym samym czasie proponowała gruntowną reorganizację, wraz z powołaniem reprezentatywnego Komitetu Generalnej Konferencji.
Efektem sesji Generalnej Konferencji z 1901 roku było wprowadzenie sześciu głównych zmian w działaniu Kościoła: (1) zorganizowanie unii; (2) przeniesienie własności i zarządzania instytucjami na te organizacje, na których terenie są one położone; (3) utworzenie departamentów Generalnej Konferencji [oddziałów - dop. tłum] - takich jak: Szkoły Sobotniej, edukacji, wydawnictw kościelnych; (4) wzmocnienie komitetów przez wprowadzenie do nich reprezentantów z różnych terenów; (5) przekazanie odpowiedzialności za opracowywanie szczegółów działalności kościelnej na tych, którzy funkcjonują tam, gdzie zlecono im pracę;
(6) utworzenie reprezentatywnego Komitetu Generalnej Konferencji.
Po reorganizacji z roku 1901, Komitet Generalnej Konferencji składał się z 25 członków, w tym sześciu przewodniczących unii z Ameryki Północnej, jednego przewodniczącego z Europy i jednego z Australii. Członkami komitetu byli również przewodniczący departamentów - później nazwani sekretarzami, a obecnie dyrektorami. Ciało to obdarzono większą władzą, jako że reprezentowało Kościół ogólnoświatowy. Przewodniczący tego komitetu był wybierany corocznie spośród jego urzędników.
Pierwszym przewodniczącym komitetu był Arthur G. Daniells, który pełnił tę funkcję aż do 1922 roku. Należy go wspomnieć nie tylko na jego długie urzędowanie. W 1902 roku nadzorował on przeniesienie siedziby Kocioła z Battle Creek do Waszyngtonu. Przeprowadzał reorganizację rozpoczętą w 1901 roku. Wiele podróżował, dowodząc tym samym, że aby kierować Kościołem potrzeba informacji z pól misyjnych pochodzących z pierwszej ręki. Wzrosła również liczba misjonarzy wysłanych za granicę za przewodnictwa Daniellsa. Dodatkowo doprowadził do utworzenia stowarzyszenia kaznodziejskiego oraz zapoczątkował wydawanie czasopisma „The Ministry" (Duszpasterstwo). Spośród jego pism na wyróżnienie zasługują dwie książki: „ Christ Our Righteousness" (Chrsytus naszą sprawiedliwością) i „The Abiding Gift of Prophecy (Nieprzemijający Dar Proroctwa).
Dalszy rozwój organizacji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego to formowanie się wydziałów. Na początku praca w różnych częściach świata odbywała się pod nadzorem wiceprzewodniczącego Generalnej Konferencji. W roku 1913 uchwalono statut i regulamin Wydziału Europejskiego. Dodano następne wydziały. Obecny wzór wydziału jako części Komitetu Wykonawczego Generalnej Konferencji ukształtował się w roku 1922.
I. SPÓR Z KELLOGIEM
Pierwsza dekada XX wieku była dla Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego szczególnie trudna. Ellen White nieustannie występowała przeciwko koncentracji instytucji kościelnych w Battle Creek. Pożar sanatorium i wydawnictwa z 1902 roku był, zdaniem niektórych, karą za odrzucenie jej rad. Prawdopodobnie jednak gorszy od pożarów - które pchnęły Generalną Konferencję i wydawnictwo Review and Harald do Waszyngtonu - był spór kierownictwa Kościoła z doktorem Johnem H. Kelloggiem.
Ten zdolny lekarz i sławny chirurg napisał ponad 50 książek poświęconych głównie zagadnieniom medycznym. Od 1874 roku aż do swej śmierci w 1943 roku prowadził sanatorium w Battle Creek. Jako żarliwy propagator reform zdrowia. Kellogg był orędownikiem wodolecznictwa, ćwiczeń fizycznych i diety wegetariańskiej. Jako wynalazca, skonstruował przyrządy do terapii, opracował pierwsze zamienniki mięsa oraz wyprodukował pierwsze płatki kukurydziane, których produkcją zajął się później jego brat, W.K. Kellogg. Od 1895 do 1910 roku Kellogg kierował Amerykańskim Cllege'em Misjonarzy Medycznych w Chicago. Jego służba medyczna w Chicago obejmowała prowadzenie domu pracowniczego oferującego niedrogie wyżywienie i zakwaterowanie, domu dla niezamężnych i pozbawionych środków do życia matek, różnych klinik, biura zatrudnienia dla byłych więźniów i domu sprzedaży wysyłkowej.
W 1894 roku personel z Battle Creek otworzył w Meksyku Klinikę Guadalajara, pierwsze przedsięwzięcie medyczne poza Stanami Zjednoczonymi. Te wczesne usiłowania rozwinęły się w szkołę misyjną i sanatorium. Zarówno ten instytut, jak i sanatorium w Battle Creek należały do założonego przez Kellogga Międzynarodowego Stowarzyszenia Misjonarstwa Medycznego i Dobroczynności oraz do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego.
Kellogg działał niezależnie od rad kierownictwa kościelnego. Ellen White nieustannie błagała go, by stosował się do zaleceń. Kiedy sanatorium w Battle Creek spłonęło przywódcy kościelni nalegali na niego, by odbudował tylko jeden budynek nie więcej niż czteropiętrowy i o długości do 150 metrów. Kiedy budowa ruszyła stało się jasne, że planem Kellogga była budowla znacznie większa i bardziej ozdobna niż to wcześniej uzgodniono. Książka Kellogga, „The Living Temple" (Żyjąca świątynia), opublikowana w 1903 roku, zawierała elementy panteizmu. Upomniany przez Ellen White za swoje nieortodoksyjne pisarstwo, Kellog rozstał się z Kościołem. To samo uczyniły instytucje prowadzone przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Misjonarstwa Medycznego i Dobroczynności.
cdn.
Photos source:
www.adventisthistory.wordpress.com
Komentarze