B. ZAANGAŻOWANIE WYZNAWCÓW W MISJĘ
Równolegle do oficjalnych wysiłków na polu misji Kościoła miały miejsce znaczące inicjatywy wyznawców w służbie i ewangelizacji. Wiele z nich jest dziś kontynuowanych pod parasolem organizacji Adventist-Layman's Services and Industries, ściśle współpracującej z władzami Kościoła
Najwcześniejsze samo finansujące się organizacje zostały założone niedaleko Nashville w stanie Tennessee w roku 1904. Organizacja Madison dysponowała szkołą, gospodarstwem rolnym, wyposażeniem do opieki zdrowotnej, wytwórnią żywności i drukarnią prasy. Pracownicy wyszkoleni w Madison często zakładali własne wiejskie szkoły lub otwierali w miastach i miejscowościach gabinety lecznicze. Wiele samo finansujących się instytucji leczniczych usytuowanych na Południu USA wyrosło z organizacji Madison. W innych krajach adwentyści otwierali gabinety hydroterapii i masażu. Dziś wiele samo finansujących się szkół i uczelni uczy młodzież praktycznych i akademickich umiejętności. Z tym, że nacisk kładzie się na praktyczne przygotowanie do służenia innym ludziom.
Inną możliwość służby ludziom stwarzają samo finansujące się restauracje wegetariańskie. Serwowaniu zdrowej żywności towarzyszy w nich dzielenie się Chlebem Żywota. Takie restauracje prowadzone przez wyznawców adwentystycznych można znaleźć w całej Ameryce Północnej, w Europie, Południowej Ameryce, Australii i Azji.
Starszy zboru J.L. Tucker zainicjował w 1937 roku w Portland, w stanie Oregon audycję „Quiet Hour". Poza programami radiowymi Quiet Hour prezentuje obecnie telewizyjną serię programów zdrowotnych „Search". Mówcy z Quiet Hour prowadzili spotkania ewangelizacyjne na całym świecie. Fundusze zgromadzone przez Quiet Hour przeznaczono na zakup samolotów misyjnych, ciężarówek i łazików, Biblii, budowę kaplic w dżungli oraz stypendia dla szczególnie zdolnych studentów.
W roku 1986 stacja telewizyjna 3ABN stała się pierwszą prowadzoną przez wyznawców telewizyjną stacją adwentystyczną. Od 1987 roku 3ABN nadaje 24 godziny na dobę przez satelitę oddalonego o 22.300 mil od Ziemi, od którego odbity sygnał wracał do anten satelitarnych. Ramówka zasadniczo zawiera treści religijne, ale również materiały nieadwentystyczne.
Innym przejawem misyjnego zaangażowania wyznawców jest organizacja Maranatha Volunteers International. Maranathę zapoczątkowały grupy pilotów woluntariuszy gotowych lecieć wszędzie tam, gdzie była potrzeba wzniesienia jakiegoś budynku. Dzisiaj woluntariusze docierają na miejsce różnymi sposobami, ale zawsze po to, by wznosić obiekty dla Kościoła. Od 1969 roku Maranatha wykonała 1782 projekty budowlane w 59 krajach o wartości przekraczającej 99 mln USD. W samym tylko roku 1998 do projektów Maranathy przyłączyło się prawie 3000 woluntariuszy. Wśród budynków wznoszonych przez woluntariuszy są: kościoły, szpitale, kliniki, domy dziecka, szkoły i mieszkania dla pracowników Kościoła. Mile widziani są ci wszyscy, którzy życzą sobie samemu pokrywać koszty dojazdu na plac budowy. Woluntariusze nie muszą mieć wcześniejszych doświadczeń z zakresu budownictwa.
W roku 1985 uformowano Adventist Frontier Mission w celu wysyłania wyznawców amerykańskich jako misjonarzy do zakładania zborów w odległych miejscach. Robiąc to, Adventist Frontier Missions chciało doprowadzić amerykańskich adwentystów do ściślejszego kontaktu z ogólnoświatową misją. W 1998 roku 18 rodzin realizowało 15 różnych projektów misyjnych na kilku kontynentach.
C. SYSTEM EDUKACYJNY
Battle Creek College, założony w 1874 roku, był pierwszą wyższą uczelnią adwentystówdnia siódmego. Jego następca, Emmanuel Missionary College w Barrien Springs, w Michigan, poczynając od 1901 roku rozwinął się jako szkoła kształcąca misjonarzy. Z uwagi na charakter oferowanego tam programu studiów połączonych z pracą aż do roku 1910 nie przyznawano żadnych stopni naukowych.
Adwentyści byli nieufni wobec systemu akredytacji, gdyż czuli, że może to spowodować utratę przez kościelne instytucje edukacyjne ich adwentystycznej orientacji. Doktoraty uważano za niepotrzebne a nawet niebezpieczne. Dlatego na przykład Pacific Union College uzyskało prawo do nadawania pierwszych doktoratów dla kursu stacjonarnego dopiero w 1928 roku. Była to pierwsza uczelnia adwentystyczna, która spełniła warunki dla otrzymania akredytacji. W następnej dekadzie podążyły za nią inne adwentystyczne uczelnie na terenie Stanów Zjednoczonych. Instytucje edukacyjne znajdujące się w innych niż Stany Zjednoczone krajach spotykały się z przychylniejszym spojrzeniem i otrzymywały uznanie ze strony swoich rządów.
Pierwszy kurs dyplomowy - dla duchownych - został zorganizowany przez Pacific Union College latem 1933 roku. The Advanced Bible School (Zaawansowana Szkoła Biblijna) funkcjonowała przez trzy okresy letnie zanim została przeniesiona do Waszyngtonu, dając bardzo wczesny początek Seminarium Duchownemu Adwentystów Dnia Siódmego.
Flagowymi instytucjami adwentystycznego systemu wyższej edukacji w Ameryce Północnej są: Andrews University (w Barrien Springs, w Michigan), kładący nacisk na przedmioty wychowawcze, humanistykę i technologię, oraz Loma Linda University (w Loma Linda, w Kaliforni), oferujący kształcenie w zakresie nauk medycznych. W 1998 roku w Ameryce Północnej funkcjonowało 15 wyższych uczelni adwentystycznych, w których łącznie kształciło się 20 939 studentów.
Do 1998 roku poza Ameryką Północną wyższe wykształcenie w ramach Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego oferowało 75 uczelni. Co najmniej 20 z nich osiągnęło status uniwersytecki. Doktoraty nadają trzy uczelnie w USA, jedna w Azji, jedna w Ameryce Środkowej i trzy w Ameryce Południowej.
Na drugim końcu edukacyjnego systemu, w 1998 roku w kościele funkcjonowało 4450 szkół podstawowych, w których uczyło się 723 472 uczniów oraz 1014 szkół średnich z 208 486 uczniami. Znaczna większość tych uczniów nie jest dziećmi wyznawców Kościoła; uczęszczają do szkół adwentystycznych z uwagi na dobrą reputację edukacji oferowanej przez adwentystów dnia siódmego.
D. PRACA MEDYCZNA
Od założenia w 1866 roku Zachodniego Instytutu Zdrowia, poprzedzającego Battle Creek Sanitarium, wiodącą działalnością wśród adwentystów dnia siódmego stała się działalność zdrowotna. Technologiczną podstawę dla takiego stanowiska jest uznanie Boga jako Stworzyciela, a człowieka jako świątyni Ducha Świętego (1 Kor. 6, 19). Zdrowie jest ściśle związane z duchowością; zdrowe ciało ułatwia duchowy wzrost. Stąd utrzymanie zdrowia, tak samo jak edukacja zdrowotna i profilaktyka są religijnym obowiązkiem. W dodatku adwentyści oferują opiekę zdrowotną jako rodzaj służby Kościołowi i społeczeństwu.
Pomysł sanatorium Battle Creek powstał pod kierunkiem Ellen White i dr. J.H.Kelloga. Pacjenci zostawali w nim dostatecznie długo, by odczuć dobrodziejstwa leczenia dietą, ćwiczeniami, masażami i hydroterapią. Uczestniczyli również w zajęciach duchowych tam prowadzonych. Koncepcja sanatorium została w 1897 roku przeniesiona do Sydney w Australii, a w roku 1898 do sanatorium w Skodsborgu, w Danii. Wcześni „misjonarze medyczni" zabierali ze sobą swój ekwipunek do gorących okładów tak samo, jak swoje Biblie.
Często kliniki i szpitale były jak klin pomagające wejść na niechrześcijańskie tereny. Na przykład w hinduskim Nepalu, gdzie zakazana jest jakakolwiek forma ewangelizacji, od 1957 roku działa za pełnym przyzwoleniem władz Scheer Memorial Hospital. Odkąd zmniejszyły się restrykcje wobec działalności Kościoła, w Nepalu działają adwentystyczne zbory.
Ellen White była osobiście zaangażowana w nabycie terenu uzdrowiska w Loma Linda. Na tej nieruchomości założono uczelnię dla ewangelistów medycznych, mającą przygotować ich do służby jako misjonarzy. Jako pierwszy ruszył kurs pielęgniarstwa; zaraz po nim ruszył kurs medyczny. Dziś instytucja ta znana jest jako Uniwersytet Loma Linda. Centrum Medyczne tego uniwersytetu jest szeroko znane z pionierskich prac nad transplantacją serca niemowlętom. Jego akcelerator protonowy, działający od 1991 roku, jest jednym z pierwszych tego rodzaju urządzeń służących zwalczaniu raka. A jego zespół chirurgów operujących na otwartym sercu odwiedził już wiele krajów, by pokazywać te operacje i szkolić lokalny personel.
Istotnym aspektem adwentystycznego systemu zdrowia jest profilaktyka i edukacja medyczna. Uniwersytet Loma Linda przyznaje dyplomy w dziedzinie zdrowia publicznego zarówno w trybie stacjonarnym, jak i zaocznym; studia magisterskie w tym zakresie są również dostępne na Filipinach i w Chile. Pracownicy medyczni na równi z pastorami pełnią aktywną rolę w nauczaniu sposobów zachowania i poprawy zdrowia. Adwentystyczne programy rzucenia palenia, kontroli wagi czy antystresowe cieszą się na świecie powszechnym uznaniem.
W 1998 roku na całym świecie w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego funkcjonowały 162 sanatoria i szpitale na 19 700 łóżek, 102 domy opieki i domy spokojnej starości. Dodatkowo działało 361 klinik i ambulatoriów oraz 25 sierocińców i domów dziecka. We wszystkich tych instytucjach łącznie zatrudnionych było 75 586 pracowników.
E. OPIEKA SPOŁECZNA I ROZWÓJ
Ściśle związana z pomocą oferowaną przez adwentystyczną służbę zdrowia jest jej działalność w zakresie opieki społecznej i rozwoju. Pomoc świadczy się potrzebującym zarówno na poziomie lokalnych zborów, jak i w ramach planów Generalnej Konferencji Kościoła.
W 1874 roku kobiety ze zboru w Battle Creek utworzyły stowarzyszenie dobroczynne „Dorcas and Benevolent Association". Nazwa stowarzyszenia miała upamiętniać Dorkę, chrześcijankę z Joppy, która wyrabiała ubrania dla biednych (Dz. 9, 36-39). Kobiety z Battle Creek też wyrabiały ubrania i dostarczały żywność potrzebującym rodzinom, opiekowały się sierotami oraz usługiwały chorym. Idea takiej działalności szeroko się upowszechniła a zakładanych na całym świecie podobnych stowarzyszeniach. Pierwsza federacja takich stowarzyszeń została założona w 1934 roku przez lokalne zbory z okolic Chicago. Ich celem było - i jest - pomagać ludziom w potrzebie, niezależnie od ich wyznania, pozycji społecznej czy pochodzenia etnicznego.
Wiele lokalnych zborów prowadzi centra służby społecznej, w których służą ubogim i ofiarom katastrof. Świadczona pomoc obejmuje dostarczanie ubrań, pościeli, żywności, mebli i gotówki. Pomoc może też polegać na prowadzeniu szkoleń dla dorosłych z zakresu życia rodzinnego, zdrowia czy radzenia sobie z problemami. Niektóre zbory lub federacje utrzymują w stałej gotowości do akcji furgonetki wypełnione ubraniami i żywnością.
Na poziomie Generalnej Konferencji, jej wydziałów i unii działa Adwentystyczna Agencja Pomocy i Rozwoju (Adventist Development and Relief Agency - ADRA). ADRA koordynuje pomoc świadczoną ofiarom wielkich kataklizmów, takich jak trzęsienia ziemi czy powodzie.
Organizacja ta oferuje również różnorodne programy rozwojowe, w tym programy dotyczące zaopatrzenia w wodę, budowy szkół, szpitali, zbiorników wodnych; rozwoju podstawowej opieki zdrowotnej czy programy samopomocowe, jak ogrodnictwa lub uprawiania rzemiosła. Bardziej niż z kościelnej kasy ADRA czerpie fuindusze głównie od sponsorów i rządów. Pomoc świadczona jest przede wszystkim nieadwentystom oraz krajom ubogim.
F. ORGANIZACJA KOŚCIOŁA
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego funkcjonuje jako ciało ogólnoświatowe. Zbory grupują się w diecezje (konferencje) lub pola misyjne (nazywane tak z powodu finansowej zależności od wyższego szczebla organizacyjnego w Kościele). Z kolei diecezje i pola misyjne tworzą unie, zwykle w oparciu o względy narodowe, etniczne czy językowe. Unie są zgrupowane w wydziały, będące częścią Generalnej Konferencji Adwentystów Dnia Siódmego z siedzibą w Silver Spring, w Meryland, w USA. W kościele jest 12 takich wydziałów: afrykański i oceanu indyjskiego, wschodnioafrykański, euroafrykański, środkowoamerykański, południowoazjatycki i Pacyfiku, południowego Pacyfiku, południowoazjatycki oraz transeuropejski.
Każdy poziom władzy w Kościele ma charakter przedstawicielski. Zbory delegują przedstawicieli do diecezji lub pól misyjnych. Reprezentanci diecezji lub pól misyjnych uczestniczą w podejmowaniu decyzji na szczeblu unii. Reprezentanci unii są w komitetach wydziałowych. W skład Generalnej Konferencji wchodzą przedstawiciele wydziałów.
Na każdym szczeblu decyzje podejmowane są w komitetach złożonych z urzędników kościelnych (przewodniczącego, sekretarza, skarbnika), przedstawicieli oddziałów i instytucji kościelnych oraz wyznawców. Główne zagadnienia oddziaływujące na ogólnoświatowy Kościół omawia się podczas dorocznych posiedzeń Rady Naczelnej ogólnoświatowego Kościoła. Zmian kościelnych zasad, znajdujących swoje odbicie w Prawie Zborowym Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, można dokonać tylko co pięć lat podczas sesji Generalnej Konferencji, będącej szeroką reprezentacją całego Kościoła.
Zbór nie może wybierać sobie sam własnego pastora ani płacić mu wynagrodzenia. Zamiast tego wyznawcy oddają do diecezji lub pola misyjnego dziesięcinę, a te - często w konsultacji ze zborami - wyznaczają duchownego i wypłacają mu uposażenie. Zbór zbiera kolekty na swoje własne wydatki, ale także na wsparcie - za pośrednictwem organizacji wyższego szczebla - przedsięwzięć misyjnych ogólnoświatowego Kościoła.
Działalność kościelna zarówno na poziomie zboru, jak i organizacji wyższego szczebla, jest podzielona na oddziały (departamenty). Mamy departamenty do spraw dzieci, młodzieży, rodziny, Szkoły Sobotniej, ewangelizacji, szafarstwa. Departament edukacji zajmuje sie prowadzeniem szkół; zwykle diecezje prowadzą szkoły podstawowe i średnie na swoim terenie, natomiast wyższe uczelnie prowadzone są przez unie i wydziały, w jurysdykcji których się znajdują. Departament zdrowia i wstrzemięźliwości rozwija i wprowadza w życie plany i programy poprawy zdrowia tak wśród wyznawców Kościoła, jak i niewyznawców. Departament spraw publicznych i wolności religijnej doradza członkom Kościoła i instytucjom kościelnym w sprawach dotyczących ich relacji z państwem i społeczeństwem. Departament wydawnictw kościelnych nadzoruje prace wydawniczą i sprzedaż literatury, tradycyjnie nazywaną „kolportażem". Departament duchowieństwa wzmacnia efektywność służby i podtrzymuje na duchu pastorów. I w końcu, departament informacji ma za zadanie sprawić, by działalność Kościoła była znana.
Aż do II wojny światowej większość stanowisk przywódczych w całym Kościele obsadzona była osobami z krajów zachodnich. Od tego czasu ilość zagranicznych przywódców kościelnych w krajach poza Ameryką Północną i Europą drastycznie spadła, a ich miejsce zajęli obywatele krajów, w których działa Kościół. Na przykład w 1998 roku tylko dwa wydziały prowadzone były przez przewodniczących pochodzących spoza ich terytorium. Niemal wszystkie unie i diecezje kierowane są przez osoby z własnego terenu. W tym samym czasie kierownictwo Generalnej Konferencji składa się z ludzi ze wszystkich kontynentów i ras.
Ogólnoświatowy Kościół Adwentystów Dnia Siódmego jest mozaiką ras, języków i grup etnicznych. W 1998 roku kościelne publikacje ukazywały się w 272 językach na 748 języków i dialektów używanych w mowie i piśmie. Jako przykład różnorodności niech posłuży fakt, że w 1998 roku w zborach Ameryki Północnej usługiwano w 26 językach. W tym czasie najszybciej i najszerzej rozwijającą się grupą językową była grupa hiszpańskojęzyczna, ponad 99 000 wyznawców - 11 procent wszystkich wyznawców w Ameryce Północnej. Seminarium Duchowne na Andrews University oferuje programy w języku hiszpańskim na poziomie magisterskim i doktoranckim. Hiszpańskojęzyczni pastorzy zajmują stanowiska przywódcze w diecezjach, uniach i wydziałach. Azjatyccy adwentyści w Ameryce Północnej posługują się różnymi językami: chińskim, koreańskim, wietnamskim, filipińskim, Największe zbory adwentystów dnia siódmego znajdują się w Toronto, Kalifornii, na Hawajach i w Nowym Jorku.
W grudniu 1998 roku z 891 176 wyznawców z Ameryki Północnej 212 538 było członkami regionalnych diecezji zorganizowanych w roku 1944 dla grupy „czarnych" zborów pod afroamerykańskim przywództwem. Takie regionalne diecezje ma obecnie siedem unii Wydziału północnoamerykańskiego, chociaż w niektórych z tych diecezji nie we wszystkich zborach są jedynie czarni wyznawcy. W tym samym czasie Afroamerykanie maja dostęp do stanowisk przywódczych zarówno w diecezjach regionalnych, jak i w ogóle w całej organizacji Kościoła. Przykładem niech będzie Charles Bradford, przewodniczący Wydziału północnoamerykańskiego w latach 1979-1990. Edukacją czarnej młodzieży zajmuje się od 1896 roku Oakwood College w Huntsville, w Alabamie, przygotowując ją do służby Bogu i ludzkości.
Kobiety wśród adwentystycznych pastorów stanowią jedynie niewielki procent. Bez ordynacji kaznodziejskiej kobiety usługują jako pastorzy w swoich własnych zborach, ale nie mają upoważnienia do realizowania określonych zadań administracyjnych na szczeblu diecezjalnym. Kobiety uczestniczą również w pracach kościelnych departamentów i komitetów na szczeblu diecezji, unii, wydziału czy Generalnej Konferencji..
G. ROZWÓJ TEOLOGICZNY
Obstając przy Biblii jako jedynym źródle wiary i nauki, adwentystyczni pionierzy wystrzegali się precyzowania doktryny czy kreda. Co prawda w 1872 roku Uriah Smith napisał wyznanie wiary, ale w wyniku sporu jaki rozgorzał po konferencji w Minneapolis w 1888 roku na tle jej chrystocentrycznego poselstwa, dokument ten niemal zapomniany. Adwentystyczne roczniki (The Seventh-day Adventist Yearbook) były publikowane bez jakichkolwiek wyznań wiary. Wraz ze wzrostem Kościoła przybywało pytań odnośnie wierzeń adwentystów dnia siódmego. W roku 1930 Generalna Konferencja poprosiła komitet o naszkicowanie wyznania wiary. Praca została wykonana; następny Yearbook zawierał już „Podstawowe zasady wiary adwentystów dnia siódmego".
Dokument ten, jaśniej niż ten przygotowany przez Smitha, odzwierciedlał zrozumienie nauki o Trójcy, osobie i dziele Chrystusa oraz relacji pomiędzy prawem a łaską. Dokument ten nie został oficjalnie zaakceptowany, jakkolwiek w 1964 roku uchwalono, że zmienić go może tylko zjazd Generalnej Konferencji. Pierwsze oficjalne wyznanie wiary uchwalono na zjeździe Generalnej Konferencji w 1980 roku. Odtąd tych 27 podstawowych zasad wiary regularnie ukazuje się w adwentystycznym Yearbooku.
Tak w przeszłości, jak i obecnie Kościół zmaga się z różnymi teologicznymi punktami widzenia. Spór o usprawiedliwienie przez wiarę z 1888 roku przeniósł się na wiek XX. We wczesnych latach 1900, relacje Kelloga z Kościołem były przyczyną dyskusji dotyczących eklezjologii. W latach 1919, 1952 i 1974 odbyły się konferencje biblijne poświęcone przedyskutowaniu zasad wiary i jedności Kościoła. Do bolesnych tarć doszło w łonie Kościoła w latach 1980 w wyniku sporu dotyczącego adwentystycznego zrozumienia świątyni niebiańskiej. Lata 1990, przyniosły Kościołowi w niektórych częściach świata polaryzację stanowisk wśród wyznawców i duchownych spowodowaną różnicą poglądów na hermeneutykę i style nabożeństwa.
Opierając się na proroctwach biblijnych, adwentyści dnia siódmego widzą się duchowymi spadkobiercami starożytnego Izraela i Kościoła apostolskiego, z błogosławieństwami i obowiązkami z tego dziedzictwa wynikającymi. W szerszych ramach biblijnego proroctwa służba Ellen White funkcjonowała jako współczesne przedłużenie biblijnego profetyzmu.
Posłannictwem adwentystów dnia siódmego jest głosić dobrą nowinę opartą na całej Biblii aż po krańce ziemi (Mat. 28,19-20) i nieść poselstwo trzech aniołów (Obj. 14, 6-12) do wszystkich ludzi. Przestrzeganie siódmego dnia tygodnia - sabatu -przypomina adwentystom o sześciu dniach stworzenia ziemi (1 Mojż. 1, 1-25; 1 Mojż. 20, 11), o radości bycia Bożym ludem (Ezech. 20, 20) i o nadziei wiecznego odpocznienia (Hebr. 4, 9-11). Przekonanie, że usprawiedliwieniu musi towarzyszyć uświęcenie, dostarcza adwentystom podstawy do akcentowania zdrowego stylu życia, charakteryzującego sie jednością umysłową, fizyczną, duchową i społeczną.
KONIEC
Komentarze